ฝนหยดลงปรอยๆ ในฤดูร้อน
อุณหภูมิชีวิตพุ่งสูงขึ้นทุกวัน ทุกวัน
บนถนนทอดยาวสู่ความมืด
กลางวันไม่ต่างจากกลางคืน
ห้วงงันอันยาวนาน
ท้องฟ้าถูกปกปิดด้วยอยุติธรรม
มืดสนิทราวกับที่นี่ไม่มีดวงอาทิตย์
ชีวิตบางชีวิตหอบฝันพลัดถิ่น
สู่มหานครศิวิไลซ์ในความคิด
จินตนาการถึงอนาคตอันแสนหวาน
ร่ำไห้ต่อความจริงซึ่งหิวโซ
หากการมาถึงของอาหารมื้อเช้า
การดิ้นรนต่อชะตากรรมอันแสนเศร้า
เริ่มขึ้นอีกครั้ง
เริ่มขึ้นโดยไม่รู้ว่าบทสรุปเป็นอย่างไร
ความรู้สึกบอบบาง
เสรีภาพปลิดปลิวไปตามสายลม
ที่หอบหิ้วสายฝนให้ซัดสาดหยดน้ำลงมา
จนเปื่อยยุ่ย
รอยเท้าละลานตาหลากหลายรุ่น
ย่ำทันอดีตอย่างไม่รู้ตัว
อดีตที่ตำราเรียนไม่เคยบรรจุไว้หมด
อดีตที่ไม่เคยได้รับการศึกษา
บนทางเท้า
ในตลาด
สะพานลอย
ตรอกซอยทุกๆ ซอกตึก
เราเดินสวนกับแพะมากมาย
บางวันเป็นคนนั้น
บางทีเป็นคนนี้
บางครั้งเป็นคนนู้น
หรือแม้แต่เราก็อาจตกเป็นแพะเหมือนกัน
หยดฝนในฤดูร้อนเดือนพฤษภาฯ
การพัฒนายังมาไม่ถึง
อีกกี่ปีแสงที่ท้องฟ้าจะสว่างทั่วทุกหย่อมหญ้า
ในประเทศสารขัณฑ์