กวีประชาไท: บังคับให้ลืม!

ประชาไททำหน้าที่เป็นเวที เนื้อหาและท่าที ความคิดเห็นของผู้เขียน อาจไม่จำเป็นต้องเหมือนกองบรรณาธิการ

“มึงจงลืม ลืมความเจ็บซ้ำ
ที่โดนรัฐ กระทำ ให้หมดสิ้น
ประกาศ รักชาติ ให้ได้ยิน
แล้วกลับบ้าน ทำกิน สงบใจ”

“ผมจะลืม ยังไง ลืมไม่ลง
รอยตีนท่าน ประทับลง ตรงหัวใจ
แขนผม มีร่องรอย มองเห็นไหม
กระสุนปืน จากใคร ท่านรู้ดี”

“ถ้าไม่ลืม มึงก็เจ็บ ไม่รับรู้
ใครจะดู กูไม่สน ไอ้พวกผี
บังอาจกล้า มาเรียกร้อง ฟ้องคดี
แผ่นดินนี้ ดูให้ดี ใครครอบครอง”

“ท่านครับ ผมขอร้อง อย่ายึดที่นา
ตกทอดมา จากปู่ย่า ตามครรลอง
ถ้าท่านยึด ผมจะลุก ไปป่าวร้อง
เรื่องจะก้อง ไปทั้งโลก อยุติธรรม”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า มึงว่าไงอะไรนะ
มึงจะสู้ กับกู โอ้ เวรกรรม
หรือว่ามึงอยากโดนกระทืบซ้ำ
เจ็บไม่จำ ไอ้พวกเดน ประชาชน”

ที่มาภาพ: prachatai.com/journal/2018/08/78217

 

ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)

ติดตามประชาไทอัพเดท ได้ที่:
Facebook : https://www.facebook.com/prachatai
Twitter : https://twitter.com/prachatai
YouTube : https://www.youtube.com/prachatai
Prachatai Store Shop : https://prachataistore.net
ข่าวรอบวัน
สนับสนุนประชาไท 1,000 บาท รับร่มตาใส + เสื้อโปโล

ประชาไท