นักล่ามังกรที่มีเยอะเหลือเกิน วันวันหนึ่งทุกคนก็หาวิธี เอาตัวเองออกไปจากเขาวงกต ทุกคน คิดว่าตัวเองเก่งหมดเลย บอกเด็กๆว่าข้าพเจ้า กำลังหลอก ให้พวกเขาสอนวิชาให้อยู่นะ นิทานมาแล้ว

น้ำตากับเสียงสะอื้นอัก อัก ถูกปล่อยออกมาเมื่อรู้สึกว่าถึงทางตัน ใช่ในเวลาแบบนี้ใครใครก็ต้องร้องไห้ แต่ปีศาจร้าย จะไม่ปล่อยให้มันร้องไห้อยู่อย่างนี้ มันสะบัดมนุษย์หัวขาวออกไป แล้วคว้าถ้วย ชาม ช้อนทุกอย่างที่คว้าได้ เหวี่ยงใส่มนุษย์ใจร้ายพวกนั้น แล้ววิ่งลงบันไดไป มนุษย์หัวโล้นวิ่งตามมาดู แล้ว ตะโกนด่า เจ้าเท้าเล็กหันไปมองหน้าคนพวกนั้น เมื่อถึงบันไดขั้นสุดท้ายน้ำตาเอ่อเต็มดวงตาจนภาพค่อยค่อยรางเลือน มันหลับตาแล้ววิ่งออกไป "ไม่ยุติธรรม"มันตะโกนไปโดยไม่รู้ความหมายมากมายนัก คนพวกนี้มีอาหารตั้งมากมายแต่ทำไมถึงแบ่งให้มันกินบ้างไม่ได้ ปีศาจร้ายผิดหวังกับการขโมยที่ล้มเหลว แต่ทั้งสองก็เหนื่อยเกินกว่าจะกลับไปแก้แค้น เจ้าเท้าเล็ก หยุดวิ่ง แล้วเปลี่ยนเป็นเดินช้าช้า หมดเรี่ยวแรง แต่เสียงสะอื้นกับน้ำตายังไม่หยุดลงท่ามกลางอากาศเย็นและแดดที่เหมือนจะขี้เกียจออก ตอนนี้นกน้อยที่แอบหนีเที่ยวกลับมาแล้ว แต่ก็ได้แค่บินไปเงียบๆไม่พูดอะไรก็นี่ไม่ใช่เวลาที่จะพูดอะไรเจ้าเท้าเล็กยังคงเดินต่อไปจนตะวันลับฟ้า ผ่านบ้าน ผ่านรถผ่านผู้คน มันหยุดพักนอนลงสักทีเมื่อมันเหนื่อย พอเช้าก็ออกเดินทางต่อ ตลอดทางมันมีแค่เจ้าปีศาจและนกน้อยที่คอยพูดคุยกัน มันไม่พูดกับมนุษย์ซักคนเดียวและคงไม่มีมนุษย์คนไหนอยากคุยกับมันด้วย มันใช้ชีวิตวนเวียนตามกองขยะข้างถนน คอยแย่งชิงอาหารกับเด็กและผู้ใหญ่คนอื่นๆ ขยะของบางคนกลายเป็นอาหารอันโอชะสำหรับบางคน หลายครั้งที่มันถูกเด็กคนอื่นๆตีเข้า ตอนไปแย่งของกินหลายครั้งที่ปีศาจบอกให้มันขโมยและมันก็ทำ การขโมยง่ายและสะใจกว่าการอ้อนวอนร้องขอ เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง ผิวดำกร้านและท้องกลวงโบ๋บวกกับท่าทางหิวโซ เดินไปพูดไปจนคนที่มองเรียกมันว่า "ไอ้บ้า" เพราะพวกเขามองไม่เห็นนกน้อยและปีศาจที่อยู่กับมัน เช้าวันหนึ่ง มันลืมตาตื่นขึ้น มาท่ามกลางกองขยะอย่างเคย แต่มันรู้สึกว่าเช้านี้ไม่ปกติมีอะไรซักอย่างทับอยู่ที่ตัวของมัน เด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งนอนยังไม่ตื่น "ตื่นๆ" มันเขย่าตัวผอมดำนั่น เด็กคนนั้นตื่นมาพร้อมกับพูดว่า "หนูหิว" เจ้าเท้าเล็กมองตาปริบๆของเด็กน้อยแล้วจูงมือกันลุกเดินไปควานหาของกินตามถังขยะ แล้วก็พากันเดินไปเรื่อยๆ "เราจะไปไหนกัน" เด็กน้อยถาม "ไปหาที่ที่เป็นของเรา" เจ้าเท้าเล็กตอบแม้จะไม่รู้ว่าเป็นที่ไหนแต่เด็กน้อยก็ยังเดินตามเจ้าเท้าเล็กไป นกน้อยเฝ้าดูเด็กๆเสมอและปีศาจก็คอยก่อเรื่องเสมอเช่นกัน เจ้าเท้าเล็กเดินเร็วจนเด็กน้อยเดินตามไม่ค่อยทัน แต่มันก็หันมาดูและหยุดรอเสมอ มันคงเป็นภาพที่คนขับรถเห็นจนเกิดความสงสัยปนสงสารแต่ก็ไม่มีใครเอ่ยปากถามไถ่ หรืออยากรับพวกมันไปเลี้ยงด ูเพราะคงยังไม่มีที่ไหนเป็นที่ของพวกมัน พวกมันเลยเดินต่อไปเรื่อยๆ เจ้าเท้าเล็กเดินช้าลงเพราะมันไม่ได้เดินคนเดียวอีกแล้ว ยังมีมนุษย์น้อยน้อยอีกคนที่อยากจะเดินไปกับมัน แล้วเด็กๆก็เดินทางต่อไป 

จบแล้ว

ปากเปล่าคงจบไวกว่านี้ ในหัวมีนิทานเยอะแยะแต่เขียนไม่ทันถ้าไม่ติดคุกก็คงไม่มีเวลาได้เขียนนะเนี่ยกอฟรักทุกคนนะฮาฟ