เช้าวันนั้น

เสียงร้องโอดครวญไม่เคยจากไปไหน

กึกก้องในทรงจำสีหม่น

เป็นฝันร้ายตามหลอนปัจจุบัน

เสียงเริงร่าที่แทรกผ่าน

กระทำชำเราความตายซ้ำๆ

รอยยิ้มอำมหิต

กระสุนที่ประทับลงบนเรือนร่าง

ร่องรอยลากถูชีวิตบนฟลอร์หญ้า

ผลชันสูตรสุดทารุณ

ปีศาจในคราบมนุษย์

ตอกย้ำความตายซ้ำๆด้วยความเกลียด

ลมหายใจที่ดับสูญไปแล้ว

ถูกฉุดขึ้นมาสนองความเหี้ยมโหด

อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

แปรผันเป็นเสียงทุกข์ประดังในความเงียบ

อยุติธรรมไม่เคยเจือจาง

ผ่านกาลเวลาอันเงียบสงัด

ความตายที่ค่อยๆถูกถอนจากทรงจำ

จากปีศาจผู้ไม่อยากให้จดจำวีรกรรมของตนเอง

ล่วงผ่านสู่ศักราชใหม่

สิ่งที่ดีกว่าขยับไกลออกไป

ดอกไม้สีสดบนหลุมศพ

ย้ำเตือนเช้าวันนั้นอีกครั้ง

เช้าที่ไม่ต่างไปจากปัจจุบัน