ดื่มกินดิ้นรนบนทางเท้า
จากเช้าจรดค่ำ ทำหน้าที่
ต่างซื้อ-ต่างขายมาหลายปี
ต่อนาทีบางด้านการหายใจ

พอขับเคลื่อนบางด้านการเป็น-อยู่
ถึงแม้นต้องต่อสู้ พออยู่ได้
ตากแดด กรำฝน จนเข้าใจ
ก็เงื่อนไขธรรมชาติ เกินคาดเดา

จากรุ่นสู่รุ่นความคุ้นชิน
ได้ทำมาหากินในที่เก่า
เคยบันทึกบางอย่างบนทางเท้า
มีเรื่องราวรากเหง้า ความเข้าใจ

คงดื่มกินดิ้นรน ไม่พ้นทุกข์
กับการคืนความสุข-ยุคสมัย
อ้างระบบจัดระเบียบอยู่ทั่วไป
ขอคืนพื้นที่อาศัยใช้ทำกิน

จนเหลือแต่ที่ว่างบนทางเท้า
บรรจุด้วยความเศร้าและหนี้สิน
จากรุ่นสู่รุ่นไม่คุ้นชิน
ที่ต้องดิ้นรนสู้ อยู่กับทุกข์

สี่ปีไม่ผ่านการเปลี่บนแปลง
ถ้อยแถลงนิยาม"คืนความสุข"
ยิ่งนานยิ่งบรรลุทุรยุค
ยิ่งเจ็บจุกแบกรับอยู่กับร้าว

สะท้อนภาพเบ็ดเสร็จเผด็จการ
สะเทือนสะท้านการย่างก้าว
รากหญ้า แหลกล้ม ขมขื่นคาว
กับเรื่องราวคืนความสุขในยุคนี้

ดื่มกินดิ้นรนบนว่างเปล่า
จากเช้าจรดค่ำ ทำหน้าที่
เคยซื้อเคยขายได้เสรี
เริ่มริบหรี่บางด้าน การหายใจ

จากรุ่นสู่รุ่นความคุ้นชิน
คือหนี้สินเสมือนผูกเงื่อนไข
คือคราบน้ำตา รอยอาลัย
จะทำกินอย่างไร ในฤดู

เมื่อระบบจัดระเบียบจนเรียบร้อย
อาจไม่พบร่องรอยการต่อสู้
"คืนความสุข" ให้ใครไม่อาจรู้
แต่เห็นอยู่คือที่ว่างบนทางเท้า

หมายเหตุ: 'บทกวีที่ว่างบนทางเท้า' โดย เสฏฐ์ บุญวิริยะ ได้รับรางวัลชมเชย FreeWrite Award ครั้งที่ 3 ในเทศกาลบทกวีประชาชน งาน 42 ปี 6 ตุลา 2519 ประกาศผลเมื่อวันที่ 6 ตุลา 2561 ม.ธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์