1.
แม้ใบไม้ยังรู้มีการผลิผลัด จะฝืนสัจธรรมได้อย่างไรหรือ?
เมื่อยิ่งอยู่ยิ่งยุ่งเหยิงสุมเพลิงฮือ แล้วจะยื้ออยู่ไยให้ยืดยาว
นับแต่วันสิทธิ์ประชาชนถูกปล้นชิง เศรษฐกิจก็ล้มกลิ้งไปทุกก้าว
ยินไหมคนผู้ลำบากปากขมคาว เขาฝากข่าวประกาศมาว่าทุกข์ทน !
“หายใจเข้าเขาก็เร้าจะเอาดอก หายใจออกเขาก็เร้าจะเอาต้น
โอ้หันทิศใดหนอก็มืดมน หนี้ยังล้นทรัพย์ยังไร้ไปทุกทาง”
“แม้อยู่บ้านมองมิเห็นจะเป็นบ้าน เห็นแต่รายจ่ายบานอย่างไรบ้าง
ทั้งค่าน้ำค่าไฟสุมหญ้าฟาง ไฟรอจี้คือหนี้ค้างธนาคาร”
ข้าวและแกงก็แข่งขึ้นราคาขาย อดอยากเริ่มขยับขยายไปทุกย่าน
“การกินอยู่ใต้เกือกเผด็จการ แม้แต่ข้าวหนึ่งจานก็หนักใจ”
ที่อยู่นาอยู่ไร่ไกลปืนเที่ยง แผ่นอกกร้านนั้นก็เพียงจะหม่นไหม้
“ราคาผลผลิตต่ำอยู่ร่ำไป ปลูกอะไรก็รวดร้าว..มิพ้นเลย”
2.
กระนี้สรรพาวุธยุทโธปกรณ์ จะซื้อต้อนมาเต็มคลังอย่างไรเหวย
คงอีกนานศึกนอกจะงอกเงย ศึกปากท้องสิมันเย้ยรอการยุทธ
กุมบังเหียนบริหารแล้วลงเหว หากยิ่งทำยิ่งล้มเหลว...ก็โปรดหยุด
เลิกทุบทึ้งประเทศไทยให้เซทรุด ด้วยอาวุธยุทธภัณฑ์อันเปล่าดาย
คืนประชาธิปไตยให้ประชา คืนความยุติธรรมมาอย่าบุ้ยบ้าย
คืนอำนาจให้มวลชนทั้งหญิงชาย คืนการกินอยู่สบายให้บ้านเมือง
แม้ใบไม้ยังรู้มีการผลิผลัด ถึงคราวรัฐเขียวคดต้องปลดเปลื้อง
ใครปล่อยปืนยืนอำนาจมานานเนือง ต้องคิดเรื่องที่จะไล่มันได้แล้ว !
หมายเหตุ: 'บทกวี ถึงเวลา' โดย นนทพัทธ์ หิรัญเรือง ได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 1 FreeWrite Award ครั้งที่ 3 ในเทศกาลบทกวีประชาชน งาน 42 ปี 6 ตุลา 2519 ประกาศผลเมื่อวันที่ 6 ตุลา 2561 ม.ธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)