"มึงไม่ต้องมาตามหรอก
ถ้าจะยิง
ก็ขอให้บอกให้ใครมาบอก
แล้วเดี๋ยวจะเดินออกไปหา
จะออกไปยืนให้ยิง
มึงจะยิงด้วยอะไรก็ว่ามา”

นี่ล่ะ คือบทสัมภาษณ์พี่จ๋า
ที่เราอาจจัดวรรคมาเป็นบทกวี
มันบอกเราว่าอะไร
มันบอกความคับแค้นใจอย่างเหลือที่
นักเลงจริงไม่ยิงก่อนถ้ามึงไม่ตี
และนักเลงจริงก็เหลืออดเต็มที---
กับวิธีลับๆล่อๆ ของพวกคุณ

ฆ่าแล้วก็ไม่กล้ารับว่าฆ่า
แก๊สน้ำตายังเต็มตา ทั้งห่ากระสุน
พรากชีวิตอิสรภาพอย่างทารุณ
แล้วถมทับทวงบุญคุณความลำเค็ญ

นักเลงจ๋านักเลงเม้งโผงผาง
ริมถนนถึงบนห้างใครก็เห็น
กราดวาจาท้าทายทุกประเด็น
ไม่ละเว้นแม้ที่ใครไม่อาจท้า

แต่--เสียงดังทั้งอย่างนั้น
ยังมีอันพ่ายเสียงที่ขี้ขลาดกว่า
อ้างขื่อแป ลงแส้ เป็นขื่อคา
พิพากษาความเงียบให้แก่เธอ

ดุจเดียวราษฎรสีแดง
ลั่นแผ่นดินเสียงแข็งใครเสมอ
แต่สังคมที่หลับใหลเพียงละเมอ
ราษฎรตะโกนเก้อก็เดียวดาย

ไม่มีที่ทางในประวัติศาสตร์
เพื่อนร่วมชาติเลือกจดจำเพียงบางสหาย
คนที่ต้องร้องฝ่ายเดียวไปจนตาย
ลมหายใจสุดท้ายย่อมเงียบงัน

ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร
ใครไม่จำ ก็ช่างใคร ความจำสั้น
นักเลงจริงไม่ฟูมฟายร่ายรำพัน
ไม่มีวันนั่งงอตีนสงสารตัวเอง

นักเลงจ๋าพิสูจน์มาด้วยชีวิต
ข่มเสียงไม่เคยสนิทแม้ข่มเห
วันนี้มิตรสหายมาร่วมบรรเลง
ประวัติศาสตร์ของเราเองจึงเปล่งดัง

เป็นเสียงดังเสียงเดิมที่เคยสงัด
ที่สกัดรอสิ่งที่เรียกว่า "การเลือกตั้ง"
นับถอยหลังรอออกเสียงให้คุณฟัง
นับวันรอใช้เสียงอีกครั้งให้จ๋าได้ยิน

เป็นความสงบรำงับที่กำกับไว้
กลบคับแค้นในใจไม่รู้สิ้น
ฟางเส้นสุดท้าย ที่หวังว่าคุณจะได้ยิน
ในวันที่ “จ๋า” สิ้นทุกเสียงแล้ว

หากไม่เช่นนั้น
แม้นว่าคุณผิดกติกา
บางทีบทกวีจากนักเลงที่ชื่อจ๋า จะยังคงแว่ว--

“มึงไม่ต้องมาตามหรอก
ถ้าจะยิง
ก็ขอให้บอกให้ใครมาบอก
แล้วเดี๋ยวจะเดินออกไปหา
จะออกไปยืนให้ยิง
มึงจะยิงด้วยอะไร--
ก็ว่ามา!”

ด้วยคารวะสดุดีแด่ “พี่จ๋า - นฤมล วรุณรุ่งโรจน์”