กลับคืนย้อนนอนรังอย่าหวังสูง
ยอดยางยูงสูงเกินเอื้อมเราเสื่อมต่ำ
เป็นคนจนทนทุกข์ขลุกดินดำ
บ้านกันดาร มารระยำมาชำเรา
จะต่อสู้เพื่อกู้ศักดิ์ สักเพียงไหน
ก็มิอาจกู้ได้ใจมันเศร้า
ถูกกดขี่กี่ขวบปีมิสร่างเซา
เสียงแผ่วเบาเว้าวอนเหมือนหอนคราง
มันปิดกั้นฝันเราจนเน่าหมัก
อนาจนักหักน้ำใจไปทุกอย่าง
คนจนมาก อยากมีกินดิ้นทุกทาง
แต่กลับคว้างร้างหลักถูกหักลง
เราเป็นกาขนดำชาติต่ำต้อย
ถูกมองว่าเถื่อนถ่อยด้อยกว่าหงส์
มันเปรียบเทียบกอเหล่าพันธุ์เผ่าพงศ์
เราก็คงมิมีค่าน่าเอ็นดู
ผองเพื่อนดับหลับตาอย่าคิดถึง
สิ่งเคยซึ่งพึงไว้ในตอนอยู่
ชีวิตนี้มิมีแล้วแววตราตรู
ขอจงได้รับรู้ทุกผู้นาม
จนก็จน ทนไปให้สิ้นสุด
ชีพมนุษย์ทรุดโทรมโหมเหยียดหยาม
เจ็บแล้วจำคำมันอันสุดทราม
'พวกควายทามสมน้ำหน้าอย่าอวดดี'
เจ็บแล้วจำคำมันไว้ในทุกยาม
'กูควายทามหยามลงไปไอ้ควายทุย'