บ่วงที่ผู้กดขี่ตีตราไว้
ย่อมมิใช่อุปสรรคนกจักฝ่า
ถึงร่างน้อยย่อยยับอัปรา
ถึงเบื้องหน้าที่ต้องข้ามคือความตาย

หยุดถือปืนยืนยามห้ามนกบิน
นกมิอาจอยู่ดินสิ้นความหมาย
เมื่อปีกบอบบางกางอย่างท้าทาย
ก็ป่นได้จนแหลกผงแม้กรงทอง

การต่อสู้ผู้กักขังดั่งกรรมสิทธิ์
แห่งชีวิตเพื่อปลอดภัยในจับจ้อง
จากละโมบมือมารหาญจับจอง
หมายครอบครองขย้ำพุ่งชำเรา

ฟ้าจึงเป็นที่อยู่ควรคู่สร้าง
ผ่านเส้นทางยะเยียบพ้นเงียบเหงา
ให้สองตาทอดวิถีโลกสีเทา
ให้สองเท้าเทียวทางอย่างทระนง

เพียงสองมือถือปืนยืนข่มขู่
มือใครไม่รู้อยู่สูงส่ง
ให้เกาะคอน เกาะคอน แล้วนอนลง
นกยังคงจากไปในเสรี