กัดฟันทน อย่างเนิ่นนาน ผ่านความเงียบ
ถูกย่ำเหยียบ เป็นฝุ่นร้าง กลางสายฝน
ปืนจ่อหัว ให้เรากลัว ให้เราทน
กลายเป็นคน พ่ายแพ้ แค่อยู่เป็น

ยืนแถวหลัง แบกภาระ บนบ่าไหล่
คนยากไร้ เดินรั้งท้าย มองไม่เห็น
ต่อรองกับ ปากท้อง แสนยากเย็น
กัดกลืนก้อน ขื่นลำเค็ญ ไม่เว้นวาง

ก้มหน้าทน คนหมางเมิน เดินบ่ายหน้า
แต่ดาวเหนือ ยังเจิดจ้า ปลายฟ้ากว้าง
ยังเปล่งแสง เป็นแรงใจ คนหลงทาง
จะกล้าหาญ ตลาดล่าง ก็ช่างมัน

เมื่อมวลชน แถวสุดท้าย ในสนาม
ได้ลุกขึ้น ทวงถาม ถึงความฝัน
ในคูหา ไม่มีคน ต่างชนชั้น
เราเท่ากัน แม้ต่างชั้น ของปากกา

ความสงบ ในป่าช้า ช่างน่าเศร้า
ประกาศชัย บนกองเถ้า อนาถา
ทนนับหนึ่ง ถึงร้อย คอยเวลา
ยี่สิบสี่ กุมภา จะท้าทาย

จะบอกเล่า ความในใจ ลงในบัตร
ว่าผองเรา อึดอัด สักเพียงไหน
ยุคของท่าน เคลื่อนคล้อย ถอยออกไป
ไม่มีท่าน นั่งอยู่ใน ใจของเรา

หมดเวลา ให้ท่านพา ถอยหลังกลับ
ไปนั่งนับ ซากกระดูก ไดโนเสาร์
จะยืนยัน กำหนดชะตา อนาคตเรา
โลกใบเก่า คสช. พอกันที!!!