ไม่มีวรรณศิลป์จะสอดใส่
โยนีใจใครทั้งสิ้น
ไม่อยากฝากรักไว้ในแผ่นดิน
ที่เปื้อนราคินอสุรกาย

มีแต่โศลกผรุสวาทะ
จาบจ้วงปวงเทวะมากหลาย
มีคนจน มีคนเจ็บ มีคนตาย
ล้วนฉิบหายใต้ฝ่าตีน

คือธรรมดาสามัญมนุษย์
ใช่บุตรลิงกระเบื้องเมืองขีดขีน
มอญ ฝรั่ง เจ๊ก ลาว แขก จีน
นุ่งกางเกงยีนส์ใช่โจงกระเบน

เอาเถิดถ้า
ทรงเครื่องขัดรัตนานั่งเล่น
นมสนมคุณท้าวทั้งเช้าทั้งเย็น
แต่บีบเค้น--เข่นฆ่าทำห่าอะไร

อยู่เย็นหรือเป็นอยู่
เพียงรู้แต่พูดไม่ได้
แหงนหน้ามองท้องฟ้าคราใด
คลื่นไส้ อาเจียน เวียนกระบาล

ชำเรากันเพื่อวรรณศิลป์
เถิดมหศิลปินทุกภูมิสถาน
ท่าจะสนุกสุขสำราญ
มีทรัพย์ บริวาร บำนาญกิน

พงษ์เผ่าอันเก่ากาล์
ทุกขราษฏร์ดาดดาทั้งหมดทั้งสิ้น
ไม่มีปีกให้บิน
เจ้าจงกินดาวให้เขาดู

ฝากคำนี้ถึงปีศาจ
ผู้เจ้าช่วยประกาศคำข่มขู่
เถิดว่า แผ่นดินของใครไม่อาจรู้
บทกวีนี้ของกูแต่ผู้เดียว