เมื่อนั้นรักเคยมี  
สุขเริ่มทวี
ก็มาละหย่อนลดยาน

เจ็บปวดรวดร้าวทรมาน
 รักปลิดวิญญาณ
ใจใดเล่าจึงวายวาง

เข่นฆ่าแลลืมกอดนาง
 เลือดรักเลือนลาง
เกลื่อนกราดอยู่ทั้งร่างผี

โอ้รักเคยบอกรักมี
 ใจรักฤามี
ก็สิ้นบ่ทราบสัมพันธ์

ได้รสหอมหวานครู่วัน
 เสียนางบ่ศัลย์
ยืนยิ้มดูนางมรณา

เสียดโศกสุดห้วงชีวา
 แสนล้านใจหา
สุดสิ้นริษยาหัวใจ