Submitted on Tue, 2019-02-19 02:08
ดินคือดินรองรับตีนที่ยืนอยู่
หนักไม่หนักมันไม่รู้ไม่เคยสน
ที่รองรับความทุกข์ก็คือคน
คอยแบกรับความยากจนมายาวนาน
หนักแผ่นดินไม่มีมีแต่หลัง
ที่หนักจนแทบพังกี่ปีผ่าน
แบกชั้นชนบนฟ้าสุขสราญ
แต่คนแบกแทบคลานลงกินดิน
ยังจะทวงบุญคุณทั้งขี่หลัง
ทั้งเวียงนาวังคลังล้วนพุงปลิ้น
สุขอยู่บนหลังเราจนชาชิน
แกล้งไม่รู้ไม่ได้ยินเสียงครวญคราง
พอเราทำหลังตรงไม่ทนแบก
ทำฮึ่มฮั่มเขี้ยวแยกมองตาขวาง
อ้างแผ่นดินมีบุญคุณห้ามเราวาง
ต้องแบกมันขึ้นค้างบนหลังเรา