ทุกบาดแผลปรากฏ​เป็นบทร้อง
ขับคลอทำนองของคำเขียน
เผยภาพรันทดเป็นบทเรียน
และใบหน้าคลื่นเหียนแห่งผู้ร้าย

บนท้องถนน​ คน​ และศพ
แสงไม่ทันส่องภพก็สลาย
ร้อนแดดด้านกร้านกรำฉาบทำลาย
ปรารถนาสุดท้ายไม่ทันทอ

เขียนบทกลอนอีกครั้งสิบเมษา
จับผู้ถูกฆ่าขึ้นม้าล่อ
ปลดเสื้อสีเลือดนั้นชูร้องล้อ
จนเอ็นคอจะขาดยังไม่รับ

สลายสีสลับข้างร้างคนแล
เหลือก็แต่ความแพ้พ่ายคนตายดับ
ก้าวไปสู่สิ่งใหม่เลือดไหลซับ
ผู้ย่อยยับถูกเขี่ยทิ้งระหว่างทาง

ใครจะถอดก็ถอด​ เราไม่ถอด
จะกกกอดกว่าจะถึงวันฟ้าสาง
จะรำลึกนึกรักไม่หักร้าง
พาก้าวย่างข้ามยุคอันทุกข์ทน

กี่เมษาก็จะใส่เสื้อสีเลือด
ให้แดดเดือดสะท้อนกล้าทุกหล้าหน
จะชนะพ่ายแพ้แท้ก็คน
ถ้าไม่สู้ไม่ชนก็ต้องช้ำ!