กระแสแสงแฝงธารกาลเวลา     ส่องถูกหน้าตาตัวตนจนผิวไหม้

วินาทีที่ตะบึง 186,000 ไมล์     แข่งกับอสงไขยไปทำงาน

ชีวิตคน ๆ หนึ่งถึงที่สุด     ใจเร่งรุดแข่งกับแสงไร้แรงต้าน

สุดท้ายใจไวแพ้แสงแห่งจิตกาธาน     ลมพาผ่านปล่องควันอันล่องลอย

ความตายตามธรรมชาติสะอาดศพ     แล้วไปจบที่จิตกาธานงานเศร้าสร้อย

อ่านประวัติผู้ตายพรายพร่างพร้อย     บ้างหยดย้อยพญาโศกโลกร้องไห้

มีหนังสืองานศพให้พบอ่าน     มีเงินบริจาคทานปานไฉน

เมรุมีดอกไม้จันทน์ อันอำไพ     ร่วมเผาใจที่ไวกว่าแสงตาวัน

และความตายสลายร่างกลางลำโขง     เขาผูกโยงกับแท่งปูนสูญสะบั้น

มิได้ไปส่งทางวางดอกไม้จันทน์     แต่ใจนั้นงันนิ่งกลิ้งน้ำตา

เมื่อความตายสองอย่างต่างวาระ     บันทึกประวัติศาสตร์อาจตาพร่า

ใจทุกดวงได้เดินทางกลางศรัทธา     ต่างแต่ว่าช้าเร็วกว่าแสงตาวัน