ประชาธิปไตย ใคร่เบ่งบาน กันตะไท
เลือกต่อตั้ง ประดังไป อย่าได้ถอย
กากบาท หยาดหยดหมึก นึกฝันฝอย
ตั้งหน้าคอย คนตั้งใจ ให้ใช้งาน

ชาติหมดตังค์ ตั้งเท่าไหร่ หาใช่น้อย
ต้องทยอย ประชาชน หลายล้นล้าน
ค่าใช้จ่าย ค่าป้ายสี กี่หย่อมย่าน
โพนทะนา คาถาหว่าน เป็นการใหญ่

เหมือนเล่นหวย รวยรางวัล ชั้นเชิงเลข
เป่ามนตร์เสก ให้คนเดิม เกริมย่ามใจ
คะแนนนับ ขยับค่า สมปราศรัย
เคยรับไหว้ หลังได้ชัย ไยเป็นเทพ!

เคยคลานเข่า พะเน้าขอ หนอคะแนน
เป็นผู้แทน พอขึ้นแท่น แอ่นไม่เก็บ
ได้ใจเรา ก็เอาไป ทำให้เจ็บ
หรือต้องเย็บ บาดแผลเป็น อยู่เช่นนี้

เพราะว่าทำ ช้ำกี่ชอก กี่หลอกลวง
เพื่อบวงสรวง ให้พวกท่าน ผลาญภาษี
แล้วเลือกตั้ง เลือกกะตังค์ ครั้งเมื่อนี่
กฎบัดสี ปาหี่กติกา แบบว่าไทยไทย

ประชาธิปไตย บานตะไท ถึงไหนกัน
คอร์รัปชัน ขัดขากัน พลันหมดไป
กากบาท จนเลือดสาด หยาดสุดท้าย
ถึงจะได้ คนที่ใช่! น่าไหว้-วาน.

ถึงจะได้ คนดี๊ดี ศรีประเทศ
ไม่มัวทำ จกเปรต ทุเรศร่าน
กากบาท จนชีพขาด อนาถนาน
กี่ศพประจาน ประการใด ไร้ยางอาย

ประชาธิปไตย บานตะไท ได้เรื่อยเปื่อย
ปากไม่เมื่อย เมื่อการเมือง สาธยาย
น้ำลายกราด ไม่พลาดเป้า เข้าใส่ร้าย
เป็นทั้งตาย เซ่นหูเบา เต่าล้านปี

ประชาธิปไตย บานตะไท แบบไทยแลนด์
เผลอเพียงแม้น กะพริบตา ฟ้าเปลี่ยนสี
เหลียวหน่อยเดียว เสียวสันหลัง รถถังปรี่
แล้วจึงพลี วีรชน คนต่อมา.