เกิดมาจนกูทนได้     เกิดเป็นไพร่ใต้ผืนฟ้า
ไม่คิดขอความเมตตา     ต่อทวยเทพหรือองค์อินทร์

กูเป็นคนใช่ขี้ข้า     มึงจงอย่าได้หยามหมิ่น
กูก็คนของแผ่นดิน     เป็นแดนเกิดบรรพชน

กูเป็นไทมิใช่ทาส     มึงปรามาสกูเกินล้น
กูมีจิตคิดอย่างคน     มิใช่งัวมิใช่ควาย

กูได้รู้กูได้เห็น     มึงนั้นเป็นเช่นผีร้าย
กูไม่โง่ไม่งมงาย     ให้กะลามาครอบงำ

กูเข้าใจกูได้คิด     มึงมีจิตวิปริตล้ำ
กูมั่นคงไม่หลงคำ     มึงอวดโอ่โฆษณา

กูได้เรียนได้เขียนอ่าน     มึงสั่งการให้เข่นฆ่า
กูเห็นเลือดเห็นน้ำตา     เห็นคนเจ็บเห็นคนตาย

กูซาบซึ้งเข้าถึงแก่น     มันฝังแน่นในความหมาย
กูจะจำจนชีพวาย     ประวัติศาสตร์จะสื่อความ

กูไม่กลับไปรับใช้     กูจะไปใครจะห้าม
พ้นกะลาอันเลวทราม     สู่เสรีที่หมายปอง