ป ร ะ ช า ช น . . .
เลือดของเราล้วนสีชาด
อาบทาประเทศลงบนธาตุแท้แห่งมาตุภูมิ
ดวงวิญญาณดับสูญพูนกองใบไม้
ทีละดวง ทีละดวง
ทีละร่วง ทีละใบ
กลายเป็นซากศพอินทรีย์

นั่นเพื่อบวงสรวงเทพยาดาฟ้าดิน
หรือบูชายัญให้เจ้าพวกอมนุษย์
ผู้ยังอยู่หดหู่ในส่วนลึก
ผนึกความเข้มแข็งอย่างหวาดกลัว
กล้ำกลืนความเครียดทั้งแค้น
โดยอุทิศอายุขัยที่เหลือ
ให้ใครต่อใครได้เก็บเกี่ยวดอกผลจากชีพแห่งเรา
ชีวิตที่ถูกสูบหายไปเพื่อฟันเฟืองทองทุนขับเคลื่อน
และกับชีวิตที่ถูกตัดตอนไปเพื่อฝันเฟื่องของอำนาจบาตรใหญ่แผ่ขยาย

ประชาชนถูกจับเป็นตัวประกันทุกวันสำคัญของชาติ
และวันอุบาทว์ที่โลกไม่ปรารถนาจารึกลงประวัติศาสตร์
ด้วยมิรู้ว่าได้สรรเสริญเยินยอหรือประฌามหยามหยัน
ถึงความเสื่อมทรามครอบงำอำพรางยิ่งกว่าอำมหิต 

ประชาชนเป็นเอกราช (เมื่อลมหายใจขาดห้วง) - - 
ประชาชนเป็นประเทศชาติ (เมื่อความหวาดหวั่นหลอมรวม) ,
หรือประชาชนเป็นตัวประกัน (เมื่ออิทธิพลสั่นคลอน) - - 
หรือเป็นไพร่ทาส (เมื่อชาติกำลังพัฒนา)
ป ร ะ ช า ช น !
ป ร ะ ช า ท น ! !
ป ร ะ ช า โ ช น ! ! !