...ความตายไม่มีหลุมฝังศพ ความตายไร้ซึ่งเชิงตะกอน
ในโลงบรรจุซากร่าง มิใช่ตัวความตาย
แต่เป็นผู้ได้กำซาบแล้วซึ่งสัจจ์จริง
นี่เราต่อสู้ดิ้นรน เพื่อมีชีวิตบรรลุร่วงลงในความเปื่อยยุ่ย
ที่เราปากกัดตีนถีบ เพื่อรีบเร่งสู่สุสานประดิดประดอยวิจิตร
แต่ไม่อยากเป็นเช่นมดปลวก
ฝูงสัตว์ซึ่งมานะซุ่มสร้างรวงรังแล้วล้มหายตายลับกลับสู่วิถีธรรมชาติอย่างหมดจด
เราหายใจทิ้ง แลกสรรค์สิ่งปฏิกูล สร้างศพมลภาวะ
เรากัดกินกันเอง กัดแทะดาวโลก
เพื่อจะแตกต่างห่างชั้นกันด้วยจำนวนนับที่จะกลับสู่สูญจุดศูนย์
เราผ่านวันเวลาแสวงหาอิสรภาพแห่งความหม่นมืด
โอบกอดความรักจอมปลอม สลัดพรากจากรักอันศักดิ์สิทธิ์
อุทิศจิตวิญญาณผ่านห้วงเวลาแห่งการแสร้งเส
สุขสมในจมปลักของวัสดุที่รอบุบสลายพร้อมกับความตายที่เราพรั่นพรึง
ชีวิตจึงเต็มเติมด้วยสารัตถะอันน่าขบขัน วิ่งให้เหนื่อย
เหนื่อยเพื่อต้องการหยุดพัก พักแล้วหิว แหละกิน
และกิน แล้วหิว แล้วกิน และแล้วก็ขับถ่าย...
ถ่ายกากมูลที่เจ้าตัวเห็นยังไม่อยากมอง
แม้กลิ่นยังทำให้ไม่อยากสูดลมหายใจ
ประกาศของศาสดา หรือคำผรุสวาทกราดเกรี้ยว
ประด๋าวประเดี๋ยว ที่เกี่ยวเกาะ ลัดเลาะเดินทาง
ลุ่มๆดอนๆ ตั้งไข่ ไปล้มหมอนนอนคราง
เราเองก็ช่างเสพสร้างทุกขภัณฑ์นานามาพันตู
“อยู่” หรือ “ตาย” … "เพื่อ" หรือ "พราก" .
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)