ที่นี้เสรีภาพคือหยาบคาย ดูเหมือนคล้ายประเทศเขตหลังเขา
ในเวลาเดียวกันอันคือเงา ซีกโลกเราล้าหลังครั้งใดมา
มีอะไรในเสมอภาคให้อยากเห็น ดูดั่งเป็นฝันแห้งผากอยากก้าวหน้า
ภราดรภาพยิ่งหยาบใหญ่ไม่ถึงเวลา ถูกขื่อคาคุมใจในนิยาม
ที่ทารกร้องอุแว้แกกู่ร้อง ประกาศก้องให้ 2 หูกรูเข้าถาม
รหัสนัยใช้บอกทุกข์ที่คุกคาม แล้วงดงามความอบอุ่นที่จุนเจือ
กาลเวลาราคาแพงทุกแห่งหน เกินจะค้นคุณค่าว่าล้นเหลือ
ใครบ่นว่าไม่มีเวลาช่างน่าเบื่อ กระดูกเนื้อหนังผ่านล้วนวารวัน
กาลเวลาคือหน้าตาที่ปรากฏ ตัวกำหนดฤดูกาลไปผ่านผัน
กาลเวลาพาน้ำลมผสมกัน ขัดเกลาหินก้อนนั้นเป็นสัณฐาน
กาลเวลาเช่นกันดัดขัดเกลาคน ที่ดิ้นรนค้นหาจินตนาการ
กาลเวลาพาให้ใบหน้ากร้าน เกิดกมลสันดานฉายฉานชน
เกิดการผิดการถูกผูกนิสัย วินิจฉัยไปตามความเหตุผล
ประสบการณ์ผ่านไปในเกมกล รู้ว่าตนก็ดลบันดาลได้
มิใช่เทพเจ้าเท่านั้นดอก จะชี้บอกทุกข์สุขแห่งยุคสมัย
การร่วมมือที่ลิขิตพิชิตชัย ประชาสิวินิจฉัยทุกใจความ