ทุ่ง,ถนน ฝนพรำอยู่ค่ำเช้า
ฟ้าสีเทาเข้าระบายฉายมัวหม่น
น้ำที่ล้นฝนที่สาดบาดแผลดล
อลวน คนกับฝนอลเวง
น้ำเอ่อท่วมอ่วมหนักชักลำบาก
สังกะสี ไม้ เศษซาก เกินปากเก่ง
ทำได้เพียงเคียงข้างอย่างยำเกรง
เพราะบทเพลงแห่งฝนหนักล้นแรง
เพื่อนผู้ยาก ซากบ้านของวานวัน
เราต่างถูกลงทัณฑ์บ้านเคยแกร่ง
ก่อนหน้านี้เมื่อกลางปีมีแต่แล้ง
แต่บัดนี้ฟ้ากลับแกล้งแผลงฤทธิ์ร้าย
ฟ้าแปรผันดินแดนแถนวิเศษ
ร่ำพระเวทย์เภทภัยให้ฉิบหาย
ทั้งบ้านเรือน ทุ่งนาข้าวกล้าตาย
ความวอดวายหายนะจะปกคลุม
เถิดเพื่อนฉันฟันฝ่าชะตาโศก
วิปโยกโขกสับกลับกลายทุ่ม
บดขยี้ชีวิตให้ชิดมุม
อย่าเพิ่งคลุ้มคลั้งบ้าลาจากไป
มันมิได้มีแค่นี้แค่ที่พบ
ยังมิถึงซึ่งจุดจบภพสมัย
แข็งได้แข็งแรงกายและแรงใจ
นี่คือจดหมายจากใจให้เพื่อนพ้อง