โอ้ชีวิต คิดไฉน ไยน้ำเน่า     ใครขลาดเขลา เมามัว ใครมั่วนิ่ม

ใครฉลาด วาดแผนเก่ง บรรเลงลิ้ม     ได้เที่ยวชิม รสเชย เสบยกาย

ใครกันต้อง รับบทมี ชีวิตชั่ว     ไม่ได้ยั่ว สายตัวแทบขาด บทบาทหลาย

มีชีวี นี้หนอ รอวันตาย     อยากสบาย ได้บ้าง ทางไหนรอ

โลกนี้คือ ละครโรงใหญ่ ให้คนกล่าว     มีเรื่องราว ยาวเหยียด รักเกลียดหนอ

แค่เรื่องเล่า บนโลกนี้ มีไม่พอ     ยังมีต่อ นรกสวรรค์ หลายชั้นมี

ทุกช่วงตอน แต่งเรื่อง ต่อเนื่อง     มามโน พาเปิดม่าน ผ่านวิถี

แก่นของเรื่อง คือต่อสู้ กินอยู่ดี     แก่นชีวี ที่ฝันเพ้อ เจอกันมา

ดูโขนหนัง ละคร ย้อนดูตัว     เหมือนมียั่ว ให้จิต คิดอิจฉา

คนเขียนแต่ง แสร้งปั่น สรรมายา     หมายให้ตรา ตรึงเตือน สะเทือนใจ

ยกนิ้วให้ ใครคนแต่ง ดัดแปลงเก่ง     เขาต้องเล็ง สาระ จะโดนไหม

วางแก่นเรื่อง ให้รู้ ลู่ทางใด     จัดส่งให้ สังคม ปมไม่เอียน

ตัวละคร ถูกป้อนบท จดไปท่อง     บทเอกรอง รับส่ง บรรจงเขียน

ตัวเอกแบก บทเด่น เล่นให้เนียน     ท่องบทเรียน ลดหลั่น สำคัญตน

ผู้กำกับ ลำดับความ ดูตามบท     คอยกำหนด ไม่ลดละ ผลิตผล

คนดูชม ผสมโรง ไม่โล่งคน     ไม่เดินบ่น ออกมาว่า ไม่น่ามาดูเลย