ลุงตู่แกมีปัญหาเกี่ยวกับการสร้างภาพพจน์ของแกอย่างเกินระดับโคม่าแล้วล่ะ ข้อสังเกตนี้แม้แต่คนที่เชียร์ลุงตู่อย่างมากมายถึงขั้น hard-liner ก็คงไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะมีตัวอย่างเยอะเหลือเกินโดยเฉพาะตอนล่าสุดที่แกบอกว่าคนไทยไม่ยอมใช้กูเกิล และหันมาแก้ตัวบอกว่าไม่เคยพูดอย่างนั้น เพียงแค่บอกว่าคนไทยใช้กูเกิลในทางไม่มีประโยชน์ ถึงแม้จะมีคลิปทั้งรูปและเสียงชัดเจนว่าแกพูดด้วยความหมายอย่างนั้นจริงๆ ความผิดพลาดเช่นนี้ย่อมส่งผลกระทบต่อความนิยมของลุงอย่างเหลือล้น นอกจากคนที่ "รักลุงตู่" เพียงอย่างเดียวก็จะยังรักแกต่อไป

การสร้างภาพพจน์ (Image) นี่เป็นของตลาดทางการเมืองหรือ Political Marketing อันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับนักการเมืองแบบไหนไม่ว่าประชาธิปไตยหรือเผด็จการในการสร้างคะแนนความนิยมให้ตัวเอง ยิ่งเผด็จการที่ได้ผู้นำเข้มแข็งจะถึงขั้นลัทธิเชิดชูบุคคลหรือ cult of personality เลยอย่างฮิตเลอร์และสตาลิน นักการเมืองที่หวังผลทางการเมืองมากๆ ถึงกับลงทุนจ้างบริษัทโฆษณาเพื่อประชาสัมพันธ์ตัวเอง มีการวิจัย สำรวจความเห็นของคนรุ่นต่างๆ โดยเฉพาะรุ่นใหม่ว่าชอบผู้นำแบบไหน จึงเป็นเรื่องปกติที่นายกรัฐมนตรีของไทยในแต่ละรุ่นจะพยายามสร้างภาพพจน์อันโดดเด่นและที่สำคัญต้องตรงกันข้ามหรือแตกต่างจากผู้นำในรัฐบาลชุดก่อนหรือคู่แข่งคนสำคัญ อย่างเช่นทักษิณซึ่งสร้างภาพว่าเป็นคนหนุ่มมีวิสัยทัศน์ยาวไกลแบบนักธุรกิจ นำประเทศให้ก้าวไปตามโลกยุคโลกภิวัฒน์ ซึ่งกลายเป็นคำฮิตหรือ buzzword ในทศวรรษที่ 30 อันเป็นการสร้างภาพให้แตกต่างจากนายกรัฐมนตรีคนก่อนคือนายชวน หลีกภัยซึ่งค่อนข้างเจ้าหลักการณ์ เชื่องช้า อนุรักษ์นิยมและผูกติดอยู่กับระบบราชการ (ในทางกลับกันสำหรับคนชอบชวนกลับมองว่าแกเป็นคนประนีประนอมเก่ง รอบคอบ)

สำหรับลุงตู่นั้นเข้าใจว่าที่ปรึกษาหรืออาจเป็นตัวแกเองต้องการสร้างภาพให้แกมีความแตกต่างจากยิ่งลักษณ์ที่คนจำนวนมากเห็นว่าพูดจาอ่อนหวานหรือพูดจาฉะฉานแบบอภิสิทธิ์ แต่ทำงานไม่ได้เรื่องและยังทุจริตคอรัปชั่น นั่นคือลุงเป็นคนพูดจาขวานผ่าซากแต่จริงใจ เข้าทำนองพูดน้อยต่อยหนัก เป็นทหารเก่าคล้ายกับจอมเผด็จการในอดีตคือจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ จนสื่อต่างประเทศให้สมญาว่าแกเป็นสฤษดิ์น้อย สังเกตได้ว่าตอนแกไปลงพื้นที่แล้วบ่นว่าไม่มีสส.มาต้อนรับทั้งที่สส.พวกนั้นอยู่ฝ่ายค้าน เข้าใจได้ว่าแกอาจคิดว่าแกเป็นจอมพลสฤษดิ์ที่ตรวจราชการแล้วทุกคนต้องนั่งพนมมือต้อนรับ

กระนั้นอาจด้วยนิสัยส่วนตัวหรืออะไรก็แล้วแต่ การให้สัมภาษณ์นักข่าวของลุงถูกมองโดยคนจำนวนมากว่าเป็นการกระโชกโฮกฮาก หรือการระเบิดอารมณ์ไป คำหยาบซึ่งน่าจะทำให้คนไทยจำนวนมากสะใจเพราะเบื่อกับสังคมดัดจริตกลับทำให้แกถูกด่า หรือการพูดยกตัวเอง ไม่เคยรับผิด แถมยังดูถูกคนอื่นโดยเฉพาะประชาชนเหมือนทรัมป์ น่าจะทำให้คนไทยจำนวนมากเชื่อตามและหันมานิยมแกดุจดังต้องมนต์สะกดเพราะคนไทยถูกสอนให้เพิกเฉยคุณค่าตัวเองมานานแล้ว ทว่าความนิยมของลุงกลับลดลงอย่างฮวบฮาบ (ถ้าไม่เชื่อก็ลงเข้าในเพจของสำนักข่าวต่างๆ โดยเฉพาะตอนลุงให้สัมภาษณ์ แบบ live เก๊ๆ จากสหรัฐฯ ผ่านเฟซบุ๊คของรัฐบาล ก็มีคนกดแสดงความโกรธครึ่งแสน) พร้อมข่าวฉาวของคนในรัฐบาลที่เกิดขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อนโดยลุงไม่ได้คิดจะทำอะไรนอกจากบางกรณีปล่อยให้เป็นหน้าที่ของ ปปช.ซึ่งตั้งโดย คสช.ของลุงเอง

การสร้างภาพของพลเอกประยุทธ์ในกิจกรรมต่างๆ ที่ไม่เกี่ยวกับการเมือง จึงกลายเป็นการเปิดช่องให้คนที่เกลียดแกในการโจมตีซึ่งมีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนไฟลามทุ่ง (ดังจะเห็นได้จากคอมเมนท์ในเฟสบุ๊คที่เป็นทางการของพลเอกประยุทธ์) และดูเหมือนภาพพจน์ของแกก็ยิ่งแย่ลงอีกเพราะถูกนำเสนอผิดกาละเทศะเช่นตอนน้ำท่วมอุบลราชธานีก็มีภาพของแกซึ่งใส่หมวกเชฟกลับด้านไปทำอาหารให้กับสุเทือก เทือกสุบรรณ อดีตผู้นำ กปสส.ซึ่งก่อความวุ่นวายให้กับชาว กทม. ต่อมา ถึงแม้ว่าลุงและรัฐบาลจะให้การช่วยเหลือผู้ประสบภัย ถึงกลับลงทุนนั่งเรือสำรวจน้ำท่วม หรือนั่งให้ชาวบ้านช่วยกันนวดหลังเพื่อบอกว่าใกล้ชิดประชาชนขนาดไหน แต่ก็ยังถูกด่าเสียเละเทะ โดยเฉพาะการรณรงค์รับบริจาคและเข้าให้ความชั่วเหลือชาวบ้านของ บิณฑ์ บันลือฤทธิ์ ก็ยิ่งทำให้ภาพการเป็นผู้นำแก้ไขน้ำท่วมของแกหมองยิ่งไปอีก ถึงแม้จะแก้เกมให้บิณฑ์เข้าร่วมกับกิจกรรมการรับเงินบริจาคของรัฐบาลด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยกู้ความนิยมของแกได้มากน้อยแค่ไหน

จำได้ว่าก่อนหน้านั้น ลุงต้องการนำเสนอว่าตัวเหมือนกับทักษิณคือคนมีวิสัยทัศน์กว้างไกล เช่นแนะนำหนังสือเท่ๆ มีแนวคิดล้ำลึกอย่าง Animal Farm ที่เสียดสีเผด็จการได้ลุ่มลึก จนเกิดความสงสัยว่าจะมีกี่คนในประเทศไทยที่เชื่อว่าลุงได้อ่านจริงๆ ด้วยการปล่อยไก่นับครั้งไม่ถ้วนสะท้อนว่าแกขาดความรู้เกี่ยวกับสังคมไทยซึ่งก้าวไปไกลกว่าความคิดของแกเยอะ จนการพูดแกไม่สามารถสร้างคำเท่ๆ หรือแนวคิดชาญฉลาดอะไรให้คนชอบอ้างอิง ในทางกลับกันแกไปเอาคำแบบนั้นจากคนอื่นมาอ้างโดยไม่รู้ความหมายที่แท้จริงจึงทำให้คำพูดของแกย้อนแย้งในตัวเองเช่นแกเคยจ้องจะล้มโครงการ 30 บาทรักษาทุกโรค แต่มาโอ้อวดหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้าในเวทีสหประชาชาติ มีคนสันนิษฐานว่าลุงคิดว่าทั้ง 2 เป็นคนละเรื่องกัน

ในเรื่องภาษาอีกเช่นกัน ลุงตู่แกอยู่ในยุคเบบี้บูม และเป็นข้าราชการยุคเก่าที่มักมีคุณสมบัติคือพูดภาษาอังกฤษไม่เก่ง (หากไม่เกี่ยวข้องกับต่างประเทศจริงๆ อย่างเช่นพลเอกชาติชายหรือพลเอกชวลิต) แม้ว่ากองทัพจะมีการติดต่อกับต่างประเทศบ่อยๆ เช่นการฝึกร่วมกับกองทัพอเมริกัน แต่ด้วยความเป็นผู้บริหารมีล่ามพร้อมที่จะช่วยให้แกสื่อสารได้ หรือแกลืมที่จะเรียนรู้การปฏิบัติตัวอย่างปูตินและสี จิ้นผิงซึ่งภาษาอังกฤษจำกัดเต็มทีแต่เลือกที่จะพูดสื่อสารกับต่างชาติผ่านล่ามเท่านั้น จึงดูสง่างาม แต่ลุงดันพยายามพูดอังกฤษด้วยตัวเองทำให้เกิดความขบขันแก่สาธารณชน หรือในด้านคอมพิวเตอร์ ช่วงดำรงตำแหน่งในกองทัพลุงก็มีลูกน้องช่วยอย่างเต็มที่และแม้พีอาร์ของกองทัพอย่างวาสนา นาน่วมจะช่วยโฆษณาว่าแกเล่นโซเชียลมีเดีย แต่ด้วยทักษะหรือแนวคิดหลายอย่างทำให้รู้ว่าลุงไม่ได้เล่นจริงๆ จังๆ ไม่ว่าโซเชียลมีเดีย หรือเว็บไซต์อะไรทั้งนั้น แม้แต่เฟซบุ๊คที่เป็นทางการก็มีคนอื่นเป็นแอดมินให้ ถ้าแกขลุกอยู่กับเทคโนโลยีนี้จริงๆ แกจะรู้อย่างน้อยว่าคนไทยนั้นรู้จักและใช้กูเกิลมานานแล้ว หรือถ้าอ่านเฟสบุ๊คเพียงชั่วโมง เผลอ ๆ ลุงคงเสียสติกลายสภาพเป็น joker เมื่อได้รู้ว่าคนพูดถึงแกแตกต่างจากลิ่วล้อรอบข้างอย่างไร

แล้วเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าการจะสร้างพจน์ให้ได้ผลจะต้องสอดคล้องกับตัวตนที่แท้จริงของนักการเมืองผู้นั้นด้วย ดังภาพของตัวเองในหัวของลุงตู่ซึ่งต้องการให้ประชาชนเชื่อคือสตีฟ จ็อบภาคนายกรัฐมนตรีที่เปี่ยมด้วยความเป็นอัจริยะและวิสัยทัศน์ เมื่อเดินเข้ามาในงาน ทุกคนต่างปรบมือ โห่ร้องด้วยความชื่นชม แต่ในตัวตนที่แท้จริงของลุงเปรียบได้ดังชายชราในฐานะข้าราชการบำนาญ นั่งอ่านหนังสือพิมพ์กระดาษแล้วหาวอยู่ที่บ้าน บ่นอะไรกับเมียสักพักก่อนขับรถไปร้องเพลงสุนทราภรณ์กับเพื่อนรุ่นเดียวกัน