มนุษย์ผองมองผีเสื้อลืมเนื้อหนอน    ดักแด้ก่อนกำเนิดเกิดปีกฝัน

กว่าจะมาเรืองเรื่อผีเสื้อนั้น    ต้องผ่านวันผันแปรไม่แน่ไม่นอน

เพราะปีกของผองปักษาพาผกผิน    ถลาบินโฉบเข้าจับเจ้าหนอน

รอดปากเหยี่ยวปากกาภราดร    มาสัญจรฟ้อนฟ้าท้าแดดลม

สรรพสิ่งเป็นมิ่งมิตรให้คิดฝัน    เบื้องหลังนั้นพลันเศร้าเข้าขย่ม

ชีวิตอันซับซ้อนร้อนระทม    จะรื่นรมย์อย่างไรไร้ไมตรี

จะให้ลืมปลื้มเปล่งประกายวับ    ผีเสื้อกลับขยับปีกบินหลีกหนี

จะเข้าไปใกล้ๆ ไม่ไยดี    เหมือนว่ามีมลทินในจินตนา

โลกนี้ที่ร้อนเร่าเข้าคุมฝัน    เพราะแบ่งกันไม่ลงตัวมั่วกังขา

สรรพสิ่งศักดิ์ศรีมีที่มา    ผองเราอย่าให้กาลกิณีชี้ทำการ

สังคมมนุษย์สุดซับซ้อนซ่อนกรงเล็บ    มีดคมเหน็บไว้ในใจใช้สังหาร

จวบจนห้วงหฤทัยใดบันดาล    ดอกไม้บานแด่วิญญาณทรนง

เพราะร่วมเกิดบนแผ่นดินถิ่นโลกา    ใช่จะพาเป็นโลกันตร์นั้นลุ่มหลง

เหตุเกิดที่ตากใบใจยังคงคิด    ให้สงสารเพื่อนถูกเถื่อนทำ

อคติสิยังคงธงคลุมฟ้า    หลงคิดว่ากติกากล้ากระหน่ำ

ที่แท้คนด้วยกันนั่นคือธรรม    ปีกงามล้ำใดนำพาภราดร