สวี่เหวินเฉียงทิ้งห้องเรียน
โลกใช่เพียงการอ่านเขียน เรื่องสวยหรู
บทเรียนตนฉากใหม่ถอดเพื่อเรียนรู้
หลั่งเหงื่อกลืนเลือดอยู่ทุกวัน
เชื่อใครได้เท่าเชื่อใจตัวเอง
วงนักเลงมีทุกข์มีความฝัน
แผลทุกแผลมีค่าอยู่ในนั้น
ความมุ่งมั่น การต่อสู้ พิสูจน์ตน
เหลี่ยมเล่ห์ในโลกกว้างอำมหิต
ชีวิตคือชีวิตอย่าสับสน
ล้วนอยากอยู่อย่างสมศักดิ์ศรีคน
จึงมีคนอดทนไม่บ่นเพ้อ
หลั่งเหงื่อกลืนเลือดแต่ละครั้ง
เตือนตนอย่าพลั้งอย่าเพ้อเจ้อ
ไม่มีคนชนิดดีเลิศเลอ
โง่เซ่อเผลอพลั้งอาจถึงตาย
อย่าไร้สาระกับตนเอง
อย่าเก่งในเรื่องไร้ความหมาย
เรื่องทุกเรื่องมีเริ่มต้นมีจุดปลาย
คล้ายๆไม่ได้เลือกแต่ล้วนเลือก
ไม่มีใครสุขสบายไปทุกเรื่อง
อวดโอ่โวเขื่องล้วนคือเปลือก
เชือกบางเส้นไม่เห็นเป็นเส้นเชือก
กระสนกระเสือกดิ้นกันไป
ปลายทางอย่างไรก็รอเรา
ทุกข์สุขเหงาเศร้าไม่เคยใหม่
กลืนเลือดกลืนน้ำตามีเหงื่อไคร
ยิ้มให้ฉากสุดท้ายเมื่อถึงเวลา
ไม่มีกระดาษสอบบนกระดาษ
ชีวิตเราเราวาดเราตีค่า
น้ำเหงื่อน้ำเลือดน้ำตา
หลั่งมาชะล้างทุกร่องรอย .