อย่าเสียดาย “เนื้อร้าย” ภายในร่าง

อย่ามัวอ้าง กลัวเพิ่ม เติมให้เขา

อย่าปล่อยให้อยู่เป็นหนาม ยอกอกเรา

พึงจงเกา ให้ถูกตรงที่คัน

หากมิขับออกไป ในไม่ช้า

จะมีคนลุกขึ้นมา ทำแบบนั้น

ด้วยทำไป ก็ไม่เห็นถูกลงทัณฑ์

เพราะฉะนั้น ต้องตัดไฟแต่ต้นลม

สังคยานา ผ่าตัด ขนานใหญ่

และจำไว้ รอเอาคืนให้สาสม

ประชาชน ร่วมลงโทษทางสังคม

คือฝีหนองต้องบีบบ่ม เอาออกมา

เรื่องจำนวนมิใช่สิ่ง ที่สำคัญ

ที่เหลือนั้น คือเนื้อแท้ทรงคุณค่า

หากปล่อยให้สนิมกิน เสื่อมราคา

ถึงเวลา “ทำสิ่งที่ควรจะทำ”