“ความเป็นจริงเป็นยังไง.. ไอ้เด็กพวกนี้มันจะไปรู้อะไร..!”
นี่เป็นประโยคที่ฉันได้ยินบ่อยครั้ง
บ่อยครั้งมาก
บ่อยครั้งจริงๆ
เด็กๆนักกิจกรรมตรงหน้ากำลังเดินขบวนอยู่เป็นทิวแถว
ต่างคนต่างป่าวร้องถึง ‘ความจริงและความถูกต้อง’ ในหลายเรื่องราวที่ผู้ใหญ่ในบ้านเมืองไม่เคยมอบให้
เด็กพวกนั้นจะรู้หรือเปล่าว่าพวกผู้ใหญ่กำลังหลอกเขา..
เด็กพวกนั้นจะรู้หรือเปล่าว่ามีอะไรบางอย่างควบคุมอยู่ซึ่งทำให้ความฝันของพวกเขาไม่มีวันเป็นจริงได้..
พวกเขาอาจจะรู้.. หรือบางทีก็อาจจะไม่รู้
แต่นกพิราบอย่างไรเสียก็ยังคงเป็นนกพิราบ
ปืนขึ้นลำอยู่หลายกระบอกพร้อมที่จะปลดปล่อยเมื่อใดก็ได้
ความจริงมักเป็นเช่นนี้เสมอ..
บางคนว่ามันเหลื่อมซ้อนกับความฝันอย่างแนบแน่นจนแทบแยกกันไม่ออก
ฉันถอยอายุตัวเองให้กลับไปเป็นเด็ก เดินต่อท้ายไปกับพวกเขา