ขาฉันสองข้างโดนตัดไปเมื่อช่วงบ่ายนี้
ฉันไม่รู้ว่าทำไม
มันเริ่มเน่า
หนอนเริ่มขึ้น
จนฉันต้องถ่อสังขารไปโรงพยาบาลรัฐที่อยู่ห่างไปสองกิโลเพื่อตัดมันทิ้ง
ช่วงวันนี้ฉันรู้สึกมึนงงคล้ายอยู่ในความฝัน
มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นกับฉันและคนรอบข้างตลอดเวลา
เพียงแต่ในระยะเวลาช่วงนี้มันอาจจะเกิดขึ้นบ่อยหน่อยแบบไม่ทันตั้งตัว
นั่นไง!
เลือดสีแดงฉานที่พุ่งราวกับน้ำพุคล้ายจะบอกคำตอบทุกอย่างให้ฉันเสร็จสิ้นแล้ว
แขนฉันหายไปแล้ว
สะโพกฉันโดนเฉือนไปแล้ว
ฉันถามบางคนที่อยู่ข้างๆเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะที่ฉันไม่มีปาก
เขาบอกว่านี่เป็นเรื่องจริงที่ต้องยอมรับ
เป็นเรื่องจริงที่ต้องยอมรับ
เพราะนี่คือความจริง!
ลูกตาฉันเพิ่งโดนเขวี้ยงทิ้งลงในถังขยะข้างๆร้านอาหารตามสั่งที่ไร้ร้างผู้คน
ฉันเฝ้ามองดูท้องฟ้าสีฟ้าใสจากในนั้นเต็มสองตา
เนิ่นนาน
ยาวนาน
นี่คือความจริงหรือ..?
ใช่หรือ..
นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความจริงหรือ?
ใช่..
มันอาจจะเป็นความจริง
เพราะแขนขาฉันก็หายไปแล้ว
ท้องน้อยกับลำคอฉันก็หายไปแล้ว
รวมถึงลูกตาที่ฉันเพิ่งใช้มันรู้สึกถึงท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาลเมื่อตะกี้
ก็...
แม้แต่จิตวิญญาณก็ยังหายไป
มีแต่ ‘ความจริง’ ที่ยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง.