ฉันกำลังฝึกคิดทบทวนจิตใจ
จากความล้มเหลวมาในชีวิต
เรื่องเลวร้ายและน่ายินดี
ความสงบเงียบและบ้าคลั่ง
วกวนในโสตประสาทให้ทบทวน
เสียใจน้ำตารินไหล
เหมือนแม่น้ำกำลังแห้งกรัง
แต่กลับไหลเชี่ยวเมื่อฤดูมรสุม
ยากเกินกว่าจะฉีกรอยยิ้ม
คือการใช้ชีวิตในแต่ละวันให้พ้นทุกข์
เหมือนไม่เห็นท้องฟ้าในห้องที่มืดแปดด้าน
จมดิ่งในมหาสมุทรลึกยิ่งกว่าเทือกเขาที่สูงสุด

ฉันกำลังเหงยหน้าขึ้นบน
ทว่าศรีษะของฉันถูกกดทับ
ด้วยปีศาจจากเปลวไฟแห่งอดีต
ฉุดรั้งมิให้ร่างกายได้เป็นอิสระจากสิ่งใดๆ
เหมือนมันกำลังจ้องจากความมืด
และฉันเองไม่ต่างอะไรจากเด็กตัวน้อยๆ
ที่กำลังหนีความมืดไปหาพ่อแม่
ทว่าประตูเพื่อเปิดแสงสว่าง
กลับกลายเป็นทางเดินไปขุ่มนรกเลวๆ

ฉันพยายามฝึกคิดทบทวน
พยายามหลุดพ้นให้เป็นอิสระจากสิ่งเลวร้าย
แต่เมื่อพยายามขึ้นมากเท่าใด
เหมือนไม่พบหนทางให้หายจากอาการหลงผิดได้
เสียงหูแว่วกระซิบจากปีศาจในเงามืด
เสียงหูแว่วจากคนที่ทิ้งฉันไปนานมาแล้ว
ตีซ้ำวนเวียนอยู่แววตาอันเหนื่อยล้าเกินข่มตาลง

ฉันฝึกคิดทบทวนมากเท่าใด
ไม่มีอะไรช่วยให้ดีขึ้น
ความคิดของฉันกำลังเล่นตลกอยู่ร่ำไป
ดั่งที่หมอในคลินิกรักษาผู้ป่วยกำลังเลี้ยงไข้
แต่ฉันกำลังพบคำตอบบางอย่าง
เมื่อวันเวลาได้พ้นผ่านไปแล้ว
ฉันมองภาพสะท้อนในกระจก
กลับไม่พบปีศาจตนใดปรากฎ
ไม่พบความมืดที่ครอบงำฉัน
แต่เป็นภาพของฉันเองที่กำลังปั่นป่วน
จากความมืดและปีศาจ
ในโสตประสาทที่สร้างขึ้นมาเอง