หมอเลี้ยบจี้รัฐบาลเปิดเมืองได้แล้ว ถึงเวลาหยุดใช้ "ยาแรง" ไม่เช่นนั้นจะเกิดผลข้างเคียงที่ร้ายแรงกว่าโรค เกิดผลกระทบต่อปากท้องคนจนคนชั้นกลาง จนทำให้ระบบเศรษฐกิจพังหมด

พูดง่ายๆ คือคนจะอดตาย ฆ่าตัวตาย เพราะมาตรการปิดเมือง เพราะเคอร์ฟิว เพราะ พ.ร.ก.ฉุกเฉินยึดโจ๊ก ห้ามแจกข้าว ฯลฯ มากเสียกว่าคนตายเพราะโควิด

ลำพังตัวเลขคนถูกจับ ก็น่าจะล้ำผู้ติดเชื้อไปสิบเท่า ภายใต้การใช้กฎหมายอย่างสุดโต่ง แต่อ้างว่าปรารถนาดี เพราะไม่อยากให้ติดโควิดนะนี่ กลับบ้านเกินสี่ทุ่มจึงต้องไปนอนในห้องขัง

อย่าใช้ยาแรงเกินกว่าเหตุ เป็นหลักการเดียวกันทั้งทางการแพทย์ ทางสังคม ทางกฎหมาย และระบอบการปกครอง แพทย์จะให้ยาปฏิชีวนะเมื่อจำเป็นอย่างยิ่ง และหยุดเมื่อครบโดส แบบเดียวกับให้คีโม บำบัดมะเร็ง แต่ไม่ใช่ทำคนไข้ตายก่อนเพราะคีโม

มาตรการ "กึ่งปิดเมือง" ปิดพื้นที่เสี่ยง ห้าง ผับ สถานบริการ โรงหนัง ร้านอาหาร ฯลฯ มีความจำเป็น หลังรัฐบาลไม่ยอมกักตัวคนเดินทางจากต่างประเทศเสียตั้งแต่ต้น จนเกิด Super Spreader ที่สนามมวย ผับบาร์ ภูเก็ต พัทยา แหล่งท่องเที่ยวต่างชาติ

แต่การใช้มาตรการต่างๆ ก็ต้องตระหนักว่าต้องทำเท่าที่จำเป็นเพื่อการควบคุมโรค ไม่ใช่ออกมาตรการล้นเกิน ใช้อำนาจล้นเกิน จนเกิดผลข้างเคียงร้ายแรงกว่า

รัฐบาลประกาศภาวะฉุกเฉิน โดยอาศัยความหวาดกลัวของประชาชน ที่เชื่อว่าต้องใช้ยาแรง จึงจะควบคุมโควิดอยู่ ทั้งที่เกินความจำเป็น เพราะมาตรการต่างๆ ที่รัฐบาล หรือผู้ว่าฯ ออกคำสั่ง ใช้ พ.ร.บ.โรคติดต่อเท่านั้นก็ได้ ยกเว้นภูเก็ตและสามจังหวัดใต้ ที่โควิดระบาดหนัก จำเป็นต้องประกาศเคอร์ฟิว 24 ชั่วโมงในบางพื้นที่

แต่ด้วยความหวาดกลัว อ่านข่าวประเทศนั้นประเทศนี้ ตายเป็นเบือ ประเทศไทยก็มีหมอคณิตศาสตร์ วาดกราฟพุ่ง วันที่ 15 เมษา ติดเชื้อสามแสนห้า ตายเจ็ดพัน ฟังแล้วขนหัวตั้งชัน คนส่วนใหญ่จึงยินยอมให้ออก พ.ร.ก.ฉุกเฉินโดยไม่คัดค้าน

พูดอีกนัยหนึ่ง พ.ร.ก.ฉุกเฉินคือ "รัฐประหารมีใบรับรองแพทย์" ซ้ำยังตั้งจิตแพทย์ โฆษกสาธารณสุข มาเป็น "ไก่อู 2" ทำให้ดูเหมือนว่ามาตรการต่างๆ ของ ศบค. มี "ใบรับรองแพทย์"

ทั้งที่ไม่น่าจะมีแพทย์คนไหนรับรองว่า โควิดชุกชุมในยามวิกาล สี่ทุ่มถึงตีสี่

และอันที่จริง แพทย์ก็ไม่น่าจะรับรองว่า การห้ามขายเหล้าเบียร์ มีนัยสำคัญต่อการควบคุมโควิด เพียงแต่หมอส่วนใหญ่ไม่อยากให้ชาวบ้าน "จน เครียด กินเหล้า" ก็เลยหยวนๆ กันไป

"ยาแรง" ส่งผลกระทบทั้งเศรษฐกิจปากท้อง และสิทธิเสรีภาพส่วนบุคคล "สุขภาพเหนือเสรีภาพ" แม้ยอมรับว่า โรคระบาดทำให้เราต้องจำกัดสิทธิหลายประการ แต่การจำกัดนั้นก็ต้องมีเหตุผลทางการแพทย์ เช่น คนเดินทางจากพื้นที่เสี่ยง ต้องกักตัว 14 วัน เข้าใจได้

แต่คนงานทำโอที ต้องเทปูนจนเลยสี่ทุ่ม ทำให้โควิดระบาดตรงไหน นอกจากอ้างว่า "กฎหมายต้องเป็นกฎหมาย" ประชาชนต้องเคารพกฎหมาย ทั้งที่ตัวกฎหมายนั้นไร้สารัตถะ ไม่ต่างจาก ม.44 ออกคำสั่งเป็นกฎหมาย

พ.ร.ก.ฉุกเฉินที่ใช้อำนาจล้นเกินใบรับรองแพทย์ จึงเป็นปัญหา ทำให้เกิดภาวะตำรวจทหารเป็นใหญ่ ผู้ว่าฯ เป็นใหญ่ จังหวัดใครจังหวัดมัน ออกคำสั่งป้องกันตัวเอง ปัดภาระ ห้ามเดินทาง ห้ามผ่าน ถ้าจำเป็นให้ผ่านได้แต่ห้ามจอด (ไม่ทราบว่าอนุญาตให้จอดเข้าห้องน้ำได้หรือเปล่า)

ทั้งที่ความจำเป็นมีเพียงว่า ใครจะเข้ามา ให้กักตัว 14 วัน ซึ่งอันที่จริงระยะหลัง แทบทุกจังหวัดก็พ้นความเป็นพื้นที่เสี่ยง แต่ยังกีดกันราวกับคนจังหวัดอื่นเป็น "ผีห่า"

ท้ายที่สุดก็ลามเป็นดราม่า ห้ามคนแจกข้าวแจกของ ยึดโจ๊กไปแจกเอง คนใจบุญถูกดำเนินคดี ปรับ รอลงอาญา ลุมพินี สนามหลวง ห้ามแจก จนคนหิวจะไล่กระทืบเทศกิจ

นี่คือรัฐราชการไทยใช้กฎหมายแบบไม่มีหัวคิด ไม่มีหัวใจ ขณะที่ตัวกฎหมายเองก็ไร้สารัตถะ เพียงแค่รัฐเข้าไปช่วยดูแลเท่านั้นก็จบ แต่กลับใช้อำนาจจับผิดโดยไม่คำนึงถึงเจตนารมณ์

ผลข้างเคียง "ยาแรง" นอกจากกระทบเศรษฐกิจ การทำมาค้าขาย โดยเฉพาะคนเล็กคนน้อย เช่นเคอร์ฟิวกระทบคนหาเช้ากินค่ำ แม่ค้ากลางคืนต้องเลิกขายตั้งแต่สามทุ่ม ยังทำให้มีคนถูกดำเนินคดีโดยไม่จำเป็น หรือเกินจำเป็น หลายหมื่นคน

นี่คือยาแรงโดยรัฐอำนาจนิยม แต่ก็ยังมีคนจำนวนหนึ่ง ที่กลั้นลมหายใจได้นานกว่าคนอื่น "อยู่บ้าน หยุดเชื้อ เพื่อชาติ" อย่างมีความสุข หรือไม่เดือดร้อนนัก แล้วก็ยังอยากจะให้ปิดเมืองต่อไปเพื่อตัวเองปลอดภัย 100% เห็นใครทำผิดนิดผิดหน่อยก็ด่ากราด ไม่รับผิดชอบสังคม

ไปๆ มาๆ โควิดก็แบ่งชนชั้น อย่างเลี่ยงไม่พ้น คนชั้นกลางระดับบน ก็ยังหนุนอำนาจนิยมตามเคย

ที่มา: ข่าวสดออนไลน์ www.khaosod.co.th/hot-topics/news_4005934