นายอาจกล่าว
มันไม่ควรต้องมีใครหายไป
เพียงแค่พูดความจริง
ในประเทศนี้
ผลผลิตที่นายหว่านไถ
นายไม่มีสิทธิ์เก็บเกี่ยว
เพียงแค่นายยืนหลังตรงด้วยสองขา
เพียงแค่นายเอ่ยปากขอ
สักอย่างที่เขาปล้นจากกระเป๋านายไป
นายอาจระเหยหายไป
ในประเทศนี้
ความจริงคือสิ่งไม่ควรพูด
อย่าได้กล่าว2+2=4
เพียงแค่นายกล่าว
ปลวกมดคือปลวกมด
ก้อนหินคือก้อนหิน
ตัวนายอาจระเหยกลายเป็นไอ
เป็นตายหาใครรู้
เขาทำให้นาย
แค่หายวับไป
เหมือนมายากรเสกกลของหาย
เหมือนนายถูกวาร์ปไปยังอีกมิติ
มิติที่เต็มไปด้วยความเศร้าและเจ็บปวด
เป็นตายหาใครรู้
ประเทศนี้ทุกคนมีสิทธิ์ระเหยหายไป
เขาอาจคิดว่าเขายิ่งใหญ่
ชี้นกเป็นนก
ชี้นกตาย-ตายยยย
โลกหมุนโคจรไปรอบตัวเขา
แต่ไม่เลยเพื่อนเอย
แสงสว่างมันแสบตา
ผู้มิอาจจ้องมอง
แสงสว่างแห่งความจริง
คือผู้ขี้ขลาด
ยิ่งสูงยิ่งหนาว
ดั่งฝูงหนอนชอนไชสมองศพ
ความโดดเดียวบนหอคอยอำนาจ
มันกัดกินหัวใจเขาจนเป็นบ้า
ด้วยความบ้า
เขาทำให้นายระเหยหายไป
เป็นตายหาใครรู้
ทุกคนเกิดแล้วตาย
นายเพียงหายตัวไป
เพื่อเกิดใหม่
ในใจเรา ในใจใคร
ที่ไม่ทนฝืนหมอบคลานอีกต่อไป
นายอาจเกิดใหม่ที่ไหนสักที่
ในคำกล่าวใครสักคน
ในรูปปั้นอนุเสารีย์
ในบันทึกประวัติศาสตร์
ในฝูงชนบนท้องถนน
ในฝูงผีเสื้อ
ในเส้นสีสายรุ้ง
ในกลีบดอกไม้บาน
ในความรูสึกรัก
ในคำสดุดี
ในบทกวี
ในใจใครต่อใคร
ในใจ-เรา
ยังมีนาย
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)