นกตัวหนึ่ง ซึ่งโลกกว้าง เขากางกั้น
เพียงอาหาร แต่ละวัน เขาปันให้
จ๊ะเจื้อยแจ้ว ด้วยแก้วคำ เขานำไป
นกอย่างฉัน เสียงมันใส ไร้ความคิด

ในกรงทอง ห้องตาข่าย มีชายหนุ่ม
น้ำเสียงทุ้ม นุ่มและนวล รันจวนจิต
เขาฝันไว้ ให้ชื่นชู้ คู่ชีวิต
แล้วผลิต นกตัวนิด เขาพิศดู

นกอย่างฉัน นั้นทำตาม อย่างว่าง่าย
ให้ผัวนก กกกอดก่าย สบายจู๋
นกอย่างฉัน รอวันไข่ แล้วอุ้มชู
สอนนกใหม่ ให้เรียนรู้ กูเป็นนก

โดยนกใหม่ ได้ลืมตา ท้าทายโลก
ฉันสอนโบก ให้ปีกบิน จนเหงื่อตก
แต่ลูกน้อย แม้ปีกบาง ยังเป็นนก
สอนบินต่ำ แม้บินตก กรงอุ้มไว้

เมื่อกรงทอง เขาเปิดช่อง ลองท่องเที่ยว
นกบินเดี่ยว สู่เสรี ที่ไหนไหน
เรียนรู้ว่า โลกเสรี นี้ถมไป
โลกกว้างใหญ่ ซึ่งหัวใจ ล้วนเสรี

โลกนี้หนอ ก็โหดร้าย มากมายนก
ที่บินผก แล้วบินร่วง สู่โลกผี
ด้วยอุ้งมือ ผู้ถือกับ มากเต็มที
นกบางตัว ถูกย่ำยี ให้กลายพันธุ์

บ้างให้นก ยกเท้าเดิน เหมือนใครเขา
บ้างให้เลื้อย ให้คลานเข่า น่าขบขัน
บ้างให้ไหว้ สายนที เหมือนปลานั้น
บ้างให้เลื้อย เอาปีกพัน เช่นกิ่งไม้

ความรู้สึก นึกคิด จิตใจนก
ซึ่งหัวอก รักเสรี ชีวิตใหม่
และสะสม อุดมการ ผ่านฟ้าไกล
พาเพื่อนนก และสหาย ไปด้วยกัน

แปดสิบแปด ปีแล้ว กรงถูกเปิด
ถือกำเนิด ชีวิตใหม่ ให้สร้างสรรค์
นกหลายตัว มั่วสุม ประชุมกัน
แต่ถูกกั้น ด้วยชนชั้น กรอบความคิด

ทั้งนกยูง สูงส่ง คงอำนาจ
ทั้งนกยาง ท้องตลาด ประกาศสิทธิ์
เจ้าของกรง คงรำคาญ นกตัวนิด
บ้างถูกปลิด บ้างถูกต้อน ไปนอนกรง

เป็นเวรกรรม ค่ำเช้า มานานช้า
พอสิ้นท่า นกอ้อน ก็ลืมหลง
เห็นนกหลีก ปีกอ่อน ไม่นอนกรง
ก็ปล่อยลง ให้ทรงตัว แล้วมัวเมา

ยี่สิบสี่ มิถุนา มาอีกครั้ง
ปลุกพลัง นกใหม่ ไม่โง่เขลา
แม้โควิด ปิดทาง บินของเรา
อย่าลืมเฝ้า เรียนรู้ เรื่องของนก