ฉันตื่นขึ้นด้วยความกระปรี้กระเปร่า
แน่ล่ะ! แทบไม่ได้นอนมาหลายคืนติดต่อกัน
จับรถเมล์เดินทางไปยังที่หมายเหมือนเคย
ด้วยใจมุ่งมั่นไม่เคยเปลี่ยนแปลง

ฉันต้องลงเดินตั้งแต่ศาลาเฉลิมไทย
ผู้คนหลั่งไหลไปด้วยความรีบเร่ง
ท้องถนนร้างยวดยานหากแต่สับสนวุ่นวาย
ในใจฉันบอกว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น

สองเท้าพาฉันมาถึงหน้าพระแม่ธรณีบีบมวยผม
วิญญาณฉันแทบหลุดจากร่างด้วยความตระหนก
ตรงหน้าฉันคือกองมนุษย์ถูกไฟเผาบนยางรถยนต์
ขาโผล่พ้นขอบยางเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำชวนหดหู่

ฉันเดินต่อไปจนถึงหน้าธรรมศาสตร์ที่คุ้นเคย
ฝูงชนฝั่งตรงข้ามส่งเสียงเฮราวกับชมมหรสพ
ฝูงชนที่บ้าคลั่งต่างส่งเสียงเชียร์ชายผู้หนึ่ง
ที่กระทำทารุณกรรมต่อศพที่ถูกแขวนคอกับต้นมะขาม

อีกหลายศพที่ถูกทารุณกรรมในแบบที่แตกต่างกัน
บ้างเชือกผูกคอลากไปบนผืนหญ้า
บ้างไม้แหลมตอกอกร่างไร้ชีวิต
ฉันมองไปทางขวาคือวัดมหาธาตุ เบื้องหน้าคือพระบรมมหาราชวัง

แม้กาลเวลาจะผันผ่านไปแล้วเกือบครึ่งศตวรรษ
แต่ภาพเหล่านั้นยังคงแจ่มชัดในใจฉัน
บางครั้งอยากจะลบความทรงจำไปจากใจ
มันกลับยิ่งตราตรึงฝังลึกจนไม่อาจจะลบเลือน