ในบทกวีอลังการอาเศียรวาท
ฉันคือธุลีต่ำต้อยของถ้อยคำ
ในประโยคเลิศหรูของคำเป็น
ฉันคือคำตายที่ไม่มีชีวิต
ในความรักที่สละสลวยงดงาม
ฉันคือความเถื่อนถ่อยหยาบคายแห่งกำหนัด
ในอารยธรรมของประวัติศาสตร์
ฉันคือซากเดนของสัตว์เถื่อนที่เลี้ยงไม่เชื่อง
ในกฎหมายแห่งความชอบธรรมนิติศาสตร์
ฉันคือคนสุดท้ายในเผ่าพันธุ์ที่ล่าหัวมนุษย์
ในวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิต
ฉันคือไดโนเสาร์กินเนื้อเดรัจฉาน
ในความดีงามของศาสนาในโลก
ฉันคือมนต์ดำและไสยศาสตร์ของคนทรงเจ้า
ในประเพณีและความหมายของวัฒนธรรม
ฉันคือร่องรอยเศษโลหะของมนุษย์หิน
ในความเจริญของเทคโนโลยีแอพพลิเคชั่น
ฉันคือป่าดึกดำบรรพ์ผีสางนางไม้
ในเหตุผลของวิทยาศาสตร์และรหัสพันธุกรรม
ฉันคือซอกเล็บที่ติดเนื้อเยื่อของน้ำลายปอบ
ในเลือดของเหล่าบรรพชนบวงสรวงสร้างหลักเมือง
ฉันคือแรงงานของไพร่ที่ราชวัง
ในหนังสือที่มีรางวัลและอัตชีวประวัติบนหอคอย
ฉันคือคนโง่ดักดานเผาหนังสือสูญหายไปจากโลก
ในความเป็นมนุษย์ที่มีความเท่าเทียมกัน
ฉ้นคือชีวิตที่ถูกกระทำจากไปอย่างไร้ร่องรอย