ขณะโดยสารบนรถไฟมุ่งไปแดนตะวันตก
ฉันง่วงงุนผลอยหลับพักกายใจ
แล้วพลันฝันเคลิ้ม ในเรื่องราวอันทำให้ใจหมองเศร้า
เกี่ยวกับฉันและมวลมิตร ที่ได้แรกพบคบหา

น้ำตารื้นชื้นหน่วยตา ฉันมองรอบห้องหับ 
ที่ซึ่งฉันและมวลมิตร เคยเอกขเนกเอนกาย ยามบ่ายคล้อย
ผจญทุกข์ร่วมสุข ฝ่าพายุด้วยกันหลายครา
หัวเราะเริงร่า ร่ำร่ายร้องเพลง จนรุ่งเช้า

โยนหมวกแขวนไว้ใกล้เตาผิงเก่าเขรอะ
ที่นั้นถ้อยคำเราร่ำร่าย บทเพลงเราร้องบรรเลง
มิโหยหาสิ่งใด พึงพอใจในชีวิต
พูดคุย เย้ยเยาะ หัวเราะหัวใคร่ ให้กับโลกภายนอก

หัวใจกระหาย สู้ร้อนผ่านหนาว หลายคราวแล้ว
มิเคยคาดคิดจะมีวันเวลา ที่เราแก่ชราร่วงโรย
หวังเตร็ดเตร่ สนุกสนานกัน นิรันดร
โอกาสสมหวังดังใจนั้นหรือ คือหนึ่งในล้าน

มันง่ายนัก ที่จะแยกแยะดำกับขาว
ง่ายยิ่งนัก ที่จะบอกกล่าว สิ่งไรถูกผิด
ข้อเลือกเรามีน้อยนิด มิครวญคิดมากความ
ทางสายเดียวของเรานั้น ถึงกาลแตกสลาย แยกย้ายจากกันไป

หลายขวบปีผันผ่านนานนักแล้ว
อีกหลายกลเกม ที่เสี่ยงทาย ทั้งแพ้พ่ายและชนะ
อีกหลายเส้นทาง ที่ผองเพื่อนเหล่านั้น ย่างก้าวไป
แต่ละคนลับหาย มิเคยพานพบกันอีก แม้สักหนสักครา
 
อยากยิ่ง อยากยิ่งนัก ช่างกระไร คงไม่สมหวัง
อยากให้เรายัง นั่งสุมมุมห้องเดิม อีกครั้ง
เงินทองมากมียามนี้ ฉันยินดีเทกองให้ไม่รีรอ
เพียงแต่ขอชีวิตเก่าของผองเรา หวลคืนหลังดังเดิม

(จากบทเพลง Bob Dylan’s Dream)