เรากำลังท่องไปในทางช้างเผือก
ซึ่งได้เลือกโลกมาเป็นพาหนะ
สุข, ทุกข์โศก โลกหล้าเป็นพาหะ
รับภาระไปแค่เกิดแก่เจ็บตาย

พบกันที่สถานีนิรันดร
สังสรรค์กันก่อนไปหัวใจสลาย
รักกันไว้ให้เต็มที่มิรู้คลาย
สุดท้ายหมายโกรธเกลียดไกลเบียดเบียน

สังคมอุดมคติจะผลิบาน
พบที่ยานโลกได้ไม่แปรเปลี่ยน
มิจฉาทิฐิสารพันการหันเหียน
ก็แค่เวียนวนสมัยอยู่ไปมา 

ธรรมชาติของมนุษย์รุดหน้าไป
ไม่มีใครจะเชือนแชแม้เหนื่อยล้า
ความเห็นแก่ตัวชั่วเร้นใจเย็นชา
ดั่งหน้าผาให้ฝ่าฟันภยันตราย

อุปสรรคขวากหนามติดตามย้ำ
เพื่อจะทำให้เธอสบพบสหาย
หนทางที่ไม่มีที่สิ้นสุดจุดสุดท้าย
พบที่หมายใหม่เสมอทะเยอทะยาน

ไม่มีสิ่งใดฉุดยุติธรรมได้
มนุษยธรรมจะฉายแสงฉาน
เพราะมนุษย์สะสมอุดมการณ์
กลายเป็นงานเป็นถ่านไฟฉายภายในอุโมงค์

ณ สถานีนิรันดร์อันพบ พราก
การตายจากทุกโรคภัยไปปลอดโปร่ง
สังคมใดไร้ยุติธรรมระยำโยง
ไม่อาจโกงสายตาประชาจำ

ลุ่มหลงปลื้มจนลืมรสสรุปบทเรียน
ก็ดั่งเวียนเข้าเขาวงกตหมดทุกถ้ำ
โลกคือยานอวกาศพิลาสล้ำ
เกิดเพื่อนำมนุษย์ไปสู่ชัยชนะ