เห็นโรงงานสารเคมีที่ไฟไหม้
ดูเปลวไฟให้คะนึงถึงสายฝน
ท่านผู้นำให้ทำฝนเทียมไม่เจียมตน
ถูกเสียงก่นคนด่าล่าถอยพลัน

คิดถึงรสน้ำฝนคนบ้านนอก
กลั่นกลิ่นบอกชื่นใจกระไรนั่น
ทั้งฝนจริงฝนเทียมเยี่ยมเหมือนกัน
เดี๋ยวนี้มันไม่น่าไว้ใจให้ดื่มกิน

กลิ่นและรสสดชื่นเหมือนยืนอยู่บนเนินเขา
แล้วนี่เราเข้ายุคไหนให้ถวิล
ฟ้ายังมีสีฟ้าพาเมฆบิน ?
เมฆทั้งสิ้นถูกหมิ่นประมาทรสชาติน้ำ

ไม่สงสัยคนใน "บางกลอย" ไม่ถอยสู้
ดิ้นรนอยู่คู่พงไพรไกลกลืนกล้ำ
น้ำอากาศสะอาดใสใจไม่ดำ
อยู่กับธรรมชาติญาติพี่น้อง

ถ้าเลือกได้ดั่งใจคงไม่มีใครไปอยู่
ทนคุดคู้อดสูสลัมขย้ำสมอง
อยากอยู่อย่างบางกลอย ดอยครรลอง
เพียงแต่ต้องรักษา "ป่าชุมชน"

รักษาป่าชุมชนไว้ให้จงได้
รสชื่นใจสายธารบ้านน้ำฝน
หายใจได้เต็มปอดล้วนรอดพ้น
เคมีกลผลผลิตชีวิตมะเร็ง

อยากจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้
ก็ต้องมีรัฐที่เข้าใจแทนไล่เฉ่ง
ราษฎร์จะร่วมชีวิตจิตใจไม่เส็งเคร็ง
แล้วร่วมเล็งการณ์ไกลไปด้วยกัน

แผ่นดินนี้มีชื่อชั้นสุวรรณภูมิ
ทั้งที่ลุ่มที่ดอนเด่นเป็นสรวงสวรรค์
การเมืองดีมีหรือจะทำไม่ได้ให้อัศจรรย์
เป็นเมฆกลั่นรสกลิ่นกินได้เลย