ในเช้า.. นี้
แดดแตะแตะมาที่หน้าผาก
สัมปชัญญะกระตุกข้า
ปลายเท้าแล่นขึ้น
ข้านั้นเองก็ผุดโผน
เช่นเดียวกับม้านิลมังกร

เขี้ยวเป็นเพชร
เกล็ดเป็นนิล
ลิ้นเป็นปาน

คมขวานใดก็ไม่ระคาย

ที่โน่น… 
บึงเสรีภาพ​ไหลสุดขอบโลก
เผ่นโผนไปสิเพื่อน​
โรซินันเต้อาชาผู้ผอมกระหร่องจ๋องกร๋อด
เช่นเดียวกับนายของเจ้า
ท่านดอนกิโฆเต้แห่งลามานช่า
แกว่งดาบและบังโล่เกราะ
ผดุงยุติธรรม​
โลกใบเดียวกันนี่แห​ละ
ที่เราผดุงไว้ซึ่งยุติธรรม​

แม้นกระทั่งสมการกำลังสอง
ก็ต้องถอดออกมาให้ได้
ผลลัพธ์​ที่เท่ากันทั้งสองด้าน
เรากับเจ้าล้วนเท่ากัน
แกกับข้า
กูกับมึง
ก็ล้วนเท่ากัน

ก็ได้อยู่หรอกนะ
ถ้าหากว่าโลกเกรอะกรัง
ด้วยฟอสซิล​จะสตัฟฟ์​เธอไว้
เพราะข้าเพียงไม่ไยไพ
เถลิงอำนาจของจำอวด
เง่าง่าวลงมาต่อหน้าธารกำนัล
ไงเพื่อน… 
มีสติอยู่หรือไม่
ก้มหน้าเลียเงาอยู่ไย

สมรภูมิ​นี้เป็นของข้า
ด้วยมนุษย์​มือเปล่าจิตวิญญาณ​เต็มเปี่ยม
ทะนงองอาจและไม่ใช่ผู้พ่าย
ทุกชาติไป