สแกนคิวอาร์โคด
ข้าใช้สิทธิ์ความเป็นพลเมือง
ผ่านเทศกาลกาลถังออกซิเจนแห่งความสิ้นหวัง

ไซริงค์กระบอกฉีดยาข้าซื้อมาจากน้ำตาคนเร่ร่อน
ใช้โค้ดลงราคาจากหญิงสาวท้องแก่
น้ำยาตรวจเชื้อโรค
มาหยดเหงื่อจากรรมกร

ข้าใช้แอพสิทธิ์คนละครึ่ง
ตัดขาของหาเช้ากินค่ำเป็นสองท่อน
ข้าเงี่ยหูฟังการคอลเอาท์จากเด็กสาวคนหนึ่ง
ที่กำลังทวงถามถึงโลกอนาคต

ข้าตื่นมา
พบเพียงตัวเองอยู่ในโรงพยาบาลสนาม
ไร้เสียงหัวเราะของเด็กน้อยถูกล็อกดาวน์
วิ่งไล่จับผีเสื้อสวมหน้ากากอนามัย
ขณะแบบฝึกหัดในโลกออนไลน์ถูกกักขัง
เหมือนซากศพดักแด้ถูกแช่ด้วยฟอร์มาลีน

หนุ่มสาวขอคำอธิษฐาน
คุกเข่า ก้มกราบ
ใน ศูนย์พักคอย
ขอให้ดาวตกมาอีกครั้ง
เข็มวินาทีเดินช้า
กว่าการเต็นของชีพจรหัวใจ
หากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่เคยมีอยู่จริง

บนถนนแห่งการกลับบ้าน
ข้าพกเชื้อโรค
บรรจุอยู่ในกระเป๋าแทนธนบัตร
ของฝากมีแต่ความสิ้นเนื้อประดาตัว
ลูกที่รอคอยการมา
ด้วยความหิวโหย

เสียงรถไซเรนคันแลัวคันเล่า
ใช่พวกเขาผลักไสไล่ส่ง
ความสกปรกในตัวข้า
ให้กลับมาตายที่บ้านเกิด
ด้วยความปรารถนาดี
ในหลุมศพบนแผ่นดินที่ราบสูง..