กาลเวลาหามีที่สุดสิ้น
เกินกรอบจินตนาการด้านสาบสูญ
ถึงวันหนึ่งหมุดหมายมาดอาจอาดูร
รัฐธรรมนูญลงทุนทำโดนย่ำยี

คณะทหารพลเรือนปี 2475
พวกเขากล้าถ้าไม่สำเร็จเสร็จเป็นผี
กษัตริย์ไว้ใต้รัฐธรรมนูญพูนสวัสดี
แต่เหมือนมีปีศาจสาปบาปหนานัก

ยุทธศาสตร์กี่ปีที่คณะราษฎร์
เคยประกาศปักใจไว้ 6 หลัก
แย่งอำนาจกันอยู่เรื่อยไม่เหนื่อยพัก
หมุดที่ปักเอาไว้หายไปแล้ว

มีแต่ยุทธศาสตร์ 20 ปีที่ทหาร
ข้าราชการพ่อค้ามาต่อแถว
เอาหมุดใหม่ใส่แทนอย่างแน่นแน่ว
คงไม่แคล้วหมุดเก่าเอาไปหลอม

89 ปีที่ผ่านไปไวดั่งหลอน
ราษฎร พากันแย่แก่จนหง่อม
ที่อยู่ทนยังจนอยู่หลังคู้ค่อม
ประนีประนอมยอมกันไปในลำเค็ญ

รัฐประหารกี่ครั้งยังอย่านับ
ถ้าไม่จับมาตรา 113 ก็หยามเห็น
ครั้งล่าสุด ติด ๆ  กันไม่ทันเย็น
คงไม่เป็นครั้งสุดท้ายทำลายกัน

ยุคโรคระบาดผงาดฟ้ามาเยี่ยมเยียน
หลังจากเปลี่ยนหมุดใหม่หน้าใสสุขสันต์
ข้อความใหม่ว่ากระไรใครผูกพัน
เชื้อโรคมันไม่เล่นด้วยป่วยตายจริง

โรคระบาดผงาดฟ้าท้าหมุดใหม่
เลิกหายใจไปเป็นหมื่นตื่นผีสิง
ประชาหน้าใสสุขสันต์อันช่วงชิง
รัฐจะกู้เงินครั้งยิ่งใหญ่แจกให้เลย

คนรุ่นใหม่หน้าใสไยไม่สุขสันต์
โจรจ้องดันเพดานหนี้เหลือที่เอ่ย
นักกู้แห่งลุ่มเจ้าพระยาหน้าไม่อายเอย
ใครละเหวยต้องล้างเวจเผด็จการ?!