ฉันยืนอยู่เบื้องหน้าความเงียบงัน
พยายามสบตากับความว่างเปล่า
ชวนสนทนากับความพร่าเลือน
เงี่ยหูฟังคำตอบอย่างตั้งใจ

ความเงียบงันเขยิบถอยหนีห่าง
ความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่อย่างช้าๆ
ความพร่าเลือนแทรกเข้ามาอย่างตั้งใจ
คำตอบเลื่อนไถลออกนอกลู่ทาง

คำตอบที่ฉันรอมาเนิ่นนาน
ก่อนหน้านั้นคือบรรพบุรุษที่เฝ้าตามหา
ต่อจากฉันคือลูกหลานที่ไม่เคยท้อ
รอคำตอบที่จงใจหลีกเร้นหนีหาย

สายลมกรรโชกโบยสะบัด
พัดพาความมืดปกคลุมทุกแห่งหน
คำตอบที่รอคอยยังมืดมน
จำต้องฝืนทนรอคอยอีกเท่าใด

ฉันขยับไล่ตามความเงียบงัน
ถลึงตาเข้าใส่ความว่างเปล่า
กระชากความพร่าเลือนให้ห่างไกล
คำตอบอยู่แห่งใดไยขลาดกลัว

มิใช่เรื่องยากหากตอบฉันมาตามตรง
ว่ายังคงมีความยุติธรรมไหม
หากว่ามีมันอยู่ ณ ที่ใด
หากว่ามีอยากรู้ว่าเพื่อใครกัน