ที่มาภาพ: ILO/OIT Putu Sayoga

ช่วงเดือน ส.ค. 2565 ILO Voices แพลตฟอร์มการเล่าเรื่องแบบมัลติมีเดียขององค์การแรงงานระหว่างประเทศ (ILO) ได้นำเสนอเรื่องราวของ 'เดกา เดวันดานา' ผู้ร่วมก่อตั้งกลุ่มท่องเที่ยวชุมชนแห่งบูเลเลง ในบาหลี ประเทศอินโดนีเซีย และเป็นเจ้าของธุรกิจโฮมสเตย์ของตนเองในหมู่บ้านสุดาจี

0 0 0

ผมชื่อเดกา เดวันดานา อายุ 46 ปี ผมเป็นเจ้าของโฮมสเตย์ Esa di Kubu ในหมู่บ้านสุดาจี บูเลเลง บาหลี อินโดนีเซีย แม้จะมีความยากลำบากในช่วงการระบาดใหญ่ของโควิด-19 แต่ผมไม่ยอมแพ้ ผมปฏิบัติตามคำแนะนำที่ได้มาระหว่างการฝึกอบรมขององค์การแรงงานระหว่างประเทศ (ILO) คือ "การเป็นเจ้าของและเป็นเจ้าภาพในหมู่บ้านของเราเอง"

อาชีพของผมเริ่มต้นในภาคการท่องเที่ยว ผมสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนอาชีวศึกษาการท่องเที่ยวของบาหลีในปี 2540 หลังจากนั้น ผมทำงานเป็นพนักงานยกของและทําความสะอาดบนเรือสำราญท้องถิ่นเป็นเวลา 4 ปี ก่อนที่ผมจะหางานทำในโรงแรมแห่งหนึ่งในเมืองหลวงของบาหลี

เมื่อพ่อแม่ของผมเสียชีวิต ผมทำตามความปรารถนาของพวกเขาที่จะกลับมาดูแลบ้านของครอบครัวในหมู่บ้านสุดาจี

หมู่บ้านสุดาจี เป็นที่รู้จักในฐานะจุดหมายปลายทางด้านการท่องเที่ยว เนื่องจากมีประเพณี แหล่งท่องเที่ยวทั้งทางธรรมชาติและวัฒนธรรม เช่น น้ำตก เนินเขา และนาข้าว ที่งดงาม | ที่มาภาพ: ILO/OIT Putu Sayoga

ในปี 2557 ผมเริ่มตระหนักถึงความฝันของผมที่จะพัฒนาโฮมสเตย์สำหรับนักท่องเที่ยวในหมู่บ้าน แนวคิดคือไม่สร้างบ้านใหม่ แต่เพื่อการรักษาบ้านเก่าเอาไว้เพื่อการท่องเที่ยว ผมมั่นใจอย่างเต็มที่ว่าจะประสบความสำเร็จโดยพิจารณาจากภูมิหลังการศึกษาด้านท่องเที่ยวและการโรงแรมของผม ผมมีวิธีการดำเนินงานของโฮมสเตย์ และเรียนรู้วิธีเปลี่ยนบ้านให้เป็นโฮมสเตย์

เดวันดานา เริ่มพัฒนาโฮมสเตย์ด้วยการจัดบ้านและสวนให้น่าอยู่ขึ้น | ที่มาภาพ: ILO/OIT Putu Sayoga

มันกลายเป็นความสำเร็จอย่างแท้จริง โฮมสเตย์ของผมได้รับเลือกจากสำนักงานงานการท่องเที่ยวแห่งบาหลี ให้เข้าร่วมในเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนในระดับประเทศ ซึ่งผมเป็นตัวแทนของหมู่บ้าน และได้รับรางวัลที่ 2 ในระดับประเทศ

หลังจากนั้นสำนักงานงานการท่องเที่ยวแห่งบาหลีได้แนะนำให้ผมเข้าอบรมในหลักสูตร Sustaining Competitive and Responsible Enterprises (SCORE) และ Hospitality Coaching (HoCo) ของ ILO ซึ่งจัดโดย BEDO-Sampoerna เครือข่ายผู้ประกอบการรายย่อยของอินโดนีเซีย

ผมเข้าร่วมในโปรแกรมการฝึกอบรมตั้งแต่ปี 2561-2562 เราได้รับคำแนะนำและได้รับความช่วยเหลือในการสร้างมาตรฐานสิ่งอำนวยความสะดวกด้านการท่องเที่ยวของเราตามมาตรฐานของอาเซียน เราได้เรียนรู้เกี่ยวกับเครื่องนอนอย่างมืออาชีพ อุปกรณ์อาบน้ำ การนำเสนออาหาร การบริการสำหรับแขก และอื่นๆ ทุกเดือน ผู้ฝึกสอนของ BEDO จะสอนและประเมินความก้าวหน้าของพวกเรา

การฝึกอบรมยังสอนเราถึงความสำคัญของการเปลี่ยนรูปธุรกิจของเราสู่ดิจิทัล รวมทั้งการทำการตลาดดิจิทัล ตั้งแต่นั้นมาผมก็เริ่มโปรโมตโฮมสเตย์ของผมทางออนไลน์ ส่งผลให้ยอดจองที่พักและจำนวนผู้เยี่ยมชมเพิ่มขึ้น

โฮมสเตย์ของเดวันดานา ได้เรตติ้งที่ 9.4/10 ใน booking.com ในปีที่กิจการไปได้สวยนั้น เขาทำรายได้ถึง 50 ล้านรูเปียห์อินโดนีเซีย (ประมาณ 3,334 ดอลลาร์สหรัฐฯ) | ที่มาภาพ: ILO/OIT Putu Sayoga

จากนั้นโควิด-19 ก็มาถึงปลายปี 2562 เราเริ่มได้รับการยกเลิกจากแขกชาวต่างชาติของเราตั้งแต่เดือน ม.ค.-ก.พ. 2563 และเมื่อรัฐบาลอินโดนีเซียประกาศว่าเกิดการระบาดในประเทศ ช่วงเดือน มี.ค. 2563 เรามีแขกเหลือเพียง 5 คน ซึ่งพวกเขาต้องติดอยู่ในบาหลี เราทุกคนต่างตื่นตระหนกและวิตกกังวล

ในช่วง 4 เดือนแรก ผมใช้เงินออมเพื่อซื้อของใช้ในชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะอาหาร ผมซื้อข้าวและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเท่าที่ผมสามารถซื้อได้ เนื่องจากร้านค้าและตลาดปิดตัวลง ผมสามารถอยู่รอดได้เพียง 3-4 เดือนก่อนที่จะใช้เงินออมหมดไป เพื่อหารายได้บางส่วนแม้จะมีการปิดเมือง ผมก็แอบไปที่ป่าใกล้ๆ หาพืชมาปลูกเพิ่มเพื่อการบริโภค และหาฟืนมาขาย

ช่วงที่เลวร้ายที่สุดคือ 7 เดือนแรกของปี 2564 เราสามารถพึ่งพาฟาร์มผักที่เราปลูกผักเพื่อความอยู่รอดเท่านั้น ตั้งแต่ ม.ค.-ก.ค. 2564 ผมหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว ชาวบ้านคนอื่นๆ และผมแทบไม่ได้กินอะไรเลย

ผมเริ่มหมดหวัง

เนื่องจากข้อจำกัดด้านการเดินทางและการล็อคดาวน์ในช่วงโควิด-19 โฮมสเตย์ของเดวันดานา จึงไม่มีรายได้เลย | ที่มาภาพ: ILO/OIT Putu Sayoga

อย่างไรก็ตาม ผมรู้ว่าไม่ใช่แค่เราเท่านั้นที่ทุกข์ทรมาน สมาชิกในครอบครัวและเพื่อนคนอื่นๆ ก็ตกงานเช่นกัน และบางคนถึงกับไม่มีอะไรจะกิน

ผมได้รับการติดต่อจากแขกที่เคยมาพักจากต่างประเทศ เพื่อสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของผมและได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ซึ่งผมรู้สึกขอบคุณ ความช่วยเหลือนี้ได้ช่วยให้ครอบครัวของผมอยู่รอดจนถึงสิ้นปี 2563

ในช่วงเริ่มต้นของการระบาดใหญ่ เราได้รับการฝึกอบรมด้านสุขภาพจาก SCORE Hospitality Coaching ของ ILO เราได้รับการสอนวิธีป้องกันตนเองด้วยการรักษาระยะห่าง การใช้หน้ากาก ล้างมือ และอื่นๆ

เมื่อเวลาผ่านไป สถานการณ์ก็ดีขึ้นเมื่อรัฐบาลได้ยกเลิกข้อจำกัดและให้ความช่วยเหลือภาคธุรกิจ ผมไม่เคยลืมโฮมสเตย์ในฝันของฉัน ผมทาสีและซ่อมแซมส่วนต่างๆ ของโฮมสเตย์

เริ่มตั้งแต่เดือน ม.ค.2565 โฮมสเตย์ในหมู่บ้านของผมก็เปิดรับนักท่องเที่ยวทั้งในและต่างประเทศอีกครั้ง โฮมสเตย์ของผมได้ต้อนรับกลุ่มนักท่องเที่ยวจากเดนมาร์กและสวิตเซอร์แลนด์

เดวันดานา ยินดีเป็นอย่างมากที่โฮมสเตย์ของเขากลับมาต้อนรับนักท่องเที่ยวได้อีกครั้ง | ที่มาภาพ: ILO/OIT Putu Sayoga

ผมยังเป็นผู้ร่วมก่อตั้งกลุ่ม 'สุดาจีโฮมสเตย์' อันเป็นการรวมกลุ่มเจ้าของโฮมสเตย์ที่ได้รับการฝึกอบรมและอำนวยความสะดวกจาก BEDO

จุดมุ่งหมายของกลุ่มคือการช่วยเหลือซึ่งกันและกันเพื่อให้เราสามารถรักษามาตรฐานสำหรับโฮมสเตย์ของเราได้ เจ้าของโฮมสเตย์บางคนไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้ หรือไม่มีความเข้าใจเกี่ยวกับการตลาดและการตลาดดิจิทัล  เราจึงช่วยเหลือเจ้าของโฮมสเตย์อื่นๆ ช่วยเหลือด้านการตลาดและสอนพวกเขาเกี่ยวกับบริการผ่านกลุ่มนี้

ผมยังช่วยด้วยการแบ่งปันทักษะและความรู้ของผม เพื่อให้เราสามารถรักษาชื่อเสียงของเราต่อไปในฐานะหมู่บ้านท่องเที่ยวที่ชนะรางวัล และเพื่อที่เพื่อนบ้านของผมจะได้ไม่ต้องออกไปหางานทำที่อื่น พวกเขาสามารถอยู่ในหมู่บ้านและเป็นเจ้าของโฮมสเตยืของตนเองได้

นี่คือแนวคิดที่สอนระหว่างการฝึกอบรมจากหลักสูตรของ ILO "การเป็นเจ้าของและเป็นเจ้าภาพในหมู่บ้านของเราเอง"

ที่มา
How my tourism business survived COVID-19 (ILO Voices, 1 August 2022)