Submitted on Tue, 2023-03-14 21:57
กลางทางวิเวกเปลี่ยวเหงา
อีกาโหนตะโกนเหวี่ยงปีก
เหนือหุบเหวแห่งต้นไม้กาลเวลา
ลำธารน้ำคร่ำไหลย้อนกลับ
กำเนิดอันเงียบงันและหวาเว้
สู่มดลูกแห่งมารดาปีศาจ
ดอกไม้ประหลาดใต้เงาเมฆมืด
ท้องฟ้าสีเทาทึบทึม อีกาโบยบิน
เหนือซากปรักหักพังแห่งความเป็นมนุษย์
นรกนิ่งงันและสมเพศ
กองทัพดวงวิญญาณปรากฏ
โห่ร้องเรียกหาสวรรค์
เพื่อกลบฝังตัวตนและความฝัน
เพราะสวรรค์ไม่มี และไม่มีวัน
สัจธรรมล้วนอำมหิต
หากนั่นคือนิยามของปีศาจ
เหล่าอีกาโบยบินเหวี่ยงปีก
เพื่อหลีกหนีและเร้นกาย
จากพายุแห่งฝุ่นพิษ
จนความตายกลืนกินอีกาตัวสุดท้าย
นั่นโลกเป็นดาวดับ มืด
และดวงจันทร์ร้องไห้
