โดย มนุษย์ถ้ำ

 

 

 

"รู้จักนาครเขษมมั้ย"

ถ้าคำตอบคือ "ใช่"

คุณมีคุณสมบัติพอที่จะอ่านหนังสือเล่มนี้ได้

 

แต่ถ้าคุณเป็นพวกเดียวกับ

"..ผู้ชายชอบใส่เสื้อผ้ายับ เดินหลังค่อม มีพุง หัวล้าน ผมหงอก

ส่วนผู้หญิงชอบพันผ้าพันคอทั้งที่ไม่ใช่หน้าหนาว

หน้าท้องยื่นทั้งที่กินน้อยไม่เป็นสิวแล้ว แต่เป็นฝ้าและตกกระแทน...ฯลฯ..."

คุณจะอ่านหรือไม่อ่านเล่มนี้ก็ได้ ขึ้นอยู่กับว่าคุณเป็นพวกติดนิสัยชอบส่องกระจกดูตัวเองรึเปล่า

 

ถ้าใช่ก็คงเปิดอ่านซ้ำๆ

 

จริงๆ แล้วหนังสือเล่มนี้เหมาะกับคนที่อาจจะลืมไปแล้วว่าโลกนี้มี 'นาครเขษม' อยู่

 

แล้ว 'นาครเขษม' คืออะไร?

 

ง่าย ๆ 3 ข้อที่บอกความเป็นนาครเขษม คือ

- ที่นาครเขษมไม่มีคนอายุน้อยกว่า 40

- ชาวนาครเขษมทุกคนชอบถอนหายใจ

- ของอย่างหนึ่งเคยเป็นอีกอย่างหนึ่งเสมอ  เช่น กระถางต้นไม้ที่เคยเป็นกระป๋องใส่นมผงมาก่อน

 

ช่างสะท้อนคำพูดติดปากของพี่มาโนชเจ้าของร้านขายของเก่า  ที่ว่า..

"ของใหม่วันหนึ่งก็ต้องกลายเป็นของเก่า แต่ของเก่ายังไงก็ยังเป็นของเก่า"

 

คนแบบไหนกันที่ลืมไปว่าโลกนี้มีนาครเขษม ?!?

คือคนแบบที่กำลังอยู่ในนาครเขษมในปัจจุบัน และดูเหมือนว่าการมาถึงของทุกคนที่อยู่ในนาครเขษม

คล้ายกับว่า "มาได้เอง" แบบไม่ต้องเลือกปลายทาง หรือหากพยายามเลือกปลายทางให้เป็นที่อื่น "ก็เป็นไปไม่ได้ซะด้วย"

 

เหมือนกับ "วิชัย" หนักงานออฟฟิศที่ต่อมเหงื่อไม่ทำงานและอวัยวะเพศใช้การไม่ได้

พลัดหลงมาที่นาครเขษมในวันที่เขาอายุครบ 40 ปี

 

ผู้หญิงลึกลับที่มีฝ้ารูปแผนที่แอฟริกาที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นรอยฝ้าเล็กๆ แค่แผนที่เกาะสมุย

เธอมักคุยตอบผู้คนด้วยการสูบบุหรี่เข้าออก และเสียงถอนหายใจ  "เฮ้อ"

 

คุณนิตยาเจ้าของร้านกาแฟร้านเดียวในนาครเขษมที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นพนักงานบริษัทมาก่อน

ปัญหาของคุณนิตยาคือเป็นคนที่ทำอะไรเร็วเกินไป

 

น้าปรีชาผู้ตามหาหน้า 23 ที่หายไป ผู้ที่ชีวิตไม่เคยล้มเหลว เพราะแกไม่เคยประสบความสำเร็จ

น้าปรีชารู้สึกปลอดภัยเสมอที่ได้เป็นคนกลางๆ จนกระทั่งถึงวันที่แกอายุครบ 40 ปี

 

คุณดำรงผู้ไม่เคยมีเวลาว่าง ผู้ที่มักจะถามคนในนาครเขษมด้วยประโยคซ้ำๆว่า

"คุณยังพอมีเวลาว่างอีกไหม ผมจะเล่าให้ฟังว่าชีวิตผมมันยุ่งขนาดไหน"

 

และคุณอนันต์ผู้อยากมีบ้านเล็กๆ ที่บ้านนอก เป็นคนอายุ 40 เพียงคนเดียวที่ไม่ได้อยู่ในนาครเขษม และเป็นเพียงคนเดียวที่พยายามส่งจดหมายสมัครงานตลอดเวลา และทำทุกอย่างเพื่อที่วันข้างหน้าจะไม่ต้องมาอยู่ที่นาครเขษม

 

ถ้าอดีตบอกอนาคต ชีวิตของผู้คนในนาครเขษมน่าจะเป็นการฉายภาพอนาคต เพื่อให้เราเห็นปัจจุบันซึ่งวันหนึ่งมันจะเป็นอดีต

 

ให้เราสำรวจค้นหามองเข้าไปในปัจจุบันของตัวเองให้ถี่ถ้วนว่า "อะไรหายไปในชีวิต"

 

เริ่มต้นจากแบบฝีกหัดง่ายๆ ด้วยจดหมายฉบับนี้

 

            เ ค รื่ อง พิ ม พ์ ดี ด ที่ ไ ม่ มี ตั ว     ั น

            ก็ เ ห มื อ น ฉั น ที่ ไ ร้ ร า ค า

            ท้ อ ง    ้ า ไ ม่ ไ ด้ เ ป็ น สี    ้ า

            แ ต่ เ ป็ น สี    ก ช้ ำ ด ำ เ ขี  ย ว

            เ ห มื อ น ฝ้ า รู ป แ ผ น ที่ แ อ    ริ ก า

            ส ถ า นี ร ถ ไ    ไ ม่ มี ร ถ ไ

            ร า ง ร ถ ไ   วิ่ ง ไ ป ที่ สุ ด ข อ บ   ้ า

 

                        ลา ก่ อ น. . .

 

เราคงพูดอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ นอกจากฝากไปถึง "คอยนุช" ผู้นำนาครเขษมมาเปิดโปง

หวังว่าเวลาเดินกระทบไหล่กันในนาครเขษม เราจะได้ยิ้มให้กัน

 

และขอบคุณที่บอกให้เรารู้ว่า ชีวิตไม่เคยสายเกินไป

เราแก้ไขปัจจุบันได้เสมอ ตราบเท่าที่มันยังเป็นปัจจุบัน

แม้ว่าจะเป็นปัจจุบันของคนแก่อายุ 40 ก็ตาม

 

เพราะของใหม่วันหนึ่งก็ต้องกลายเป็นของเก่า

และที่นาครเขษม...ของอย่างหนึ่งเคยเป็นของอีกอย่างหนึ่งมาด้วยกันทั้งนั้น

 

                        เฮ้อ !