ในอนาคตสังคมไทยกำลังก้าวไปสู่การเป็นสังคมผู้สูงอายุ โดยสัดส่วนของประชากรเด็กต่อผู้อายุอยู่ที่ 1 ต่อ 3ซึ่งหมายความว่าเด็กรุ่นต่อไปจะต้องดูแลผู้สูงอายุจำนวนมากกว่าเด็กในอดีตอย่างไรก็ตามความกังวลต่อสถานการณ์ในอนาคตกลับไม่ได้อยู่ที่จำนวนประชากรเด็กที่ลดลง แต่กลับอยู่ที่ปัญหาเกี่ยวกับเด็กจำนวนมากซึ่งยังคงต้องการทางแก้ปัญหาที่มีประสิทธิภาพ เช่น ปัญหาทางโภชนาการซึ่งมีแนวโน้มกลับมาเพิ่มขึ้น เด็กที่ได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ สภาพร่างกายจะแคระแกรน และการขาดสารอาหารอย่างต่อเนื่อง จะทำให้เด็กมีภาวะไอคิวต่ำกว่าเกณฑ์ ไม่เฉลียวฉลาด หรืออาจมีความพิการซ้ำซ้อน เป็นต้น  นอกจากนั้นยังมีปัญหาสุขภาพเด็กอื่นๆ  ปัญหาการเข้าถึงโอกาสทางการศึกษา  คุณภาพการศึกษาและการพัฒนาตนเองของเด็ก ปัญหาสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้อให้เด็กเติบโตอย่างเหมาะสม เป็นต้น

 

ในปัจจุบันผู้ปกครองจำนวนไม่น้อยต้องใช้เวลาส่วนมากไปกับการประกอบอาชีพเพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งครอบครัวที่มีรายได้น้อยซึ่งต้องแบกรับภาระทางการเงินมากเป็นพิเศษ ทำให้ขาดเวลาในการดูแลเอาใจใส่ลูกหลานของตนเอง ในบางกรณีผู้สูงอายุของครอบครัวกลายเป็นผู้รับความผิดชอบในการดูแลเด็กเล็กแทน ปัญหาเกี่ยวกับการดูแลและพัฒนาเด็กปฐมวัยยังถูกสะท้อนให้เห็นผ่านตัวอย่างอื่นๆ เช่น การขาดความรู้ในการเลี้ยงดูเด็กเล็กในกรณีของแม่อายุน้อยที่ตั้งครรภ์อย่างไม่พร้อม สภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยอบายมุข ความรุนแรง และสิ่งยั่วยุ ทำให้เด็กส่วนหนึ่งในสังคมไทยที่ขาดการเอาใจใส่เติบโตขึ้นบนรากฐานที่แสนเปราะบาง หรือ ในกรณีของครอบครัวยากจนที่มีเด็กพิการซึ่งขาดแคลนเงินสำหรับจ่ายเพื่อฟื้นฟูและบำบัดเด็ก จนทำให้อาการพิการทรุดลงหรือเด็กเสียชีวิตในที่สุด

 

สังคมไทยปัจจุบันยังคงมุ่งความสนใจในการลงทุนในเด็กวัยเรียน เงินจำนวนมากถูกใช้ไปกับการส่งเด็กเข้าโรงเรียนกวดวิชาและส่งเสริมทักษะพิเศษอื่นๆ แต่กลับให้ความสำคัญต่อการดูแลและพัฒนาเด็กในช่วงปฐมวัยไม่มากนัก ทั้งๆที่เป็นรากฐานเริ่มต้นของชีวิต

 

 

 

การดูแลและพัฒนาเด็กปฐมวัยนั้นควรให้ความสำคัญในปัจจัยที่รอบด้าน ตั้งแต่ด้านสุขภาพทางร่างกายและจิตใจ ไปจนถึงทักษะทางวิชาการไปจนถึงความมั่นคงของสภาวะอารมณ์ ซึ่งจุดเริ่มต้นทั้งหมดเริ่มจากการเห็นความสำคัญของการดูแลและพัฒนาเด็กปฐมวัย และมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับประเด็นนี้อย่างเหมาะสม

 

สุขภาพร่างกายที่แข็งแรงและการได้รับโภชนาการที่เหมาะสมของทั้งแม่ที่ตั้งครรภ์และของเด็กในช่วงปฐมวัย เป็นปัจจัยขั้นพื้นฐานที่เด็กทุกคนควรได้รับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กที่มีปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพตั้งแต่กำเนิด ที่ต้องการการบำบัดฟื้นฟูที่เหมาะสมเพื่อให้เขามีพัฒนาการที่เหมาะสมกับวัยและได้รับการบรรเทาอาการต่างๆ ที่เกิดจากความผิดปกติของพวกเขา นอกเหนือไปจากเรื่องสุขภาพที่แข็งแรงของร่างกายแล้ว เด็กในช่วงปฐมวัยต้องการการดูแลเอาใจใส่อย่างใกล้ชิดจากพ่อแม่ผู้ปกครอง เพื่อเป็นรากฐานสำคัญของพัฒนาการด้านความรู้ อารมณ์ และสังคม

 

ดังนั้น การพัฒนาและดูแลเด็กปฐมวัย จึงควรพิจารณาในเรื่องการคุ้มครองทางสังคมแก่เด็ก แนวคิดเรื่องเงินอุดหนุนเพื่อการเลี้ยงดูเด็กปฐมวัย จึงเกิดขึ้นเพื่อตอบสนองต่อความจำเป็นของเด็กปฐมวัย ตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดาจนถึงหกขวบ

 

 

 

แนวคิดเงินอุดหนุนฯ สามารถเป็นทางเลือกหนึ่งที่สามารถป้องกันการทอดทิ้งเด็กให้เป็นกำพร้าช่วยเหลือหลายครอบครัวที่ขาดแคลนทุนทรัพย์หรือประสบปัญหาเกี่ยวกับการดูแลและพัฒนาเด็กในช่วงปฐมวัยการได้รับเงินสนับสนุนสามารถแบ่งเบาภาระทางการเงินบางส่วนของครอบครัวเพื่อเปิดโอกาสให้พ่อแม่ เครือญาติ ได้เอาใจใส่ลูกหลานของตนเองมากขึ้น และเป็นการสร้างความมั่นคงทางสังคมให้กับประชาชนทุกคนให้รับโอกาสการมีคุณภาพชีวิตขั้นพื้นฐานที่ดีอย่างเท่าเทียม เด็กทุกคนควรมีโอกาสที่จะได้รับโภชนาการที่ถูกสุขลักษณะ มีสุขภาพที่แข็งแรง ได้รับโอกาสในการเข้าถึงการศึกษาเพื่อที่จะให้พวกเขาสามารถพัฒนาทักษะของตนเองให้ดีขึ้นได้ นอกจากนั้นโครงการเงินอุดหนุนเพื่อเลี้ยงดูเด็กปฐมวัยยังเปิดโอกาสให้เกิดการสร้างการตระหนักถึงความสำคัญ ความรู้และความเข้าใจของการดูแลและพัฒนาเด็กปฐมวัยมากขึ้น ซึ่งจะทำให้พ่อแม่หันมาสนใจความต้องการของเด็กในฐานะพื้นฐานของการสร้างมนุษย์ที่มีคุณภาพให้กับสังคม

 

โครงการเงินอุดหนุนฯ จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงที่ต้องอาศัยมุมมองใหม่ และระยะเวลาตลอดจนความร่วมมือจากหลายๆ ฝ่าย เพื่อสร้างอนาคตให้กับเด็กและสังคมไทยให้มีความพร้อมที่จะรับมือกับสถานการณ์ต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นได้อย่างเข้มแข็งและมั่นคง