ในคืนวันที่ 26 มิถุนายน 2558 ศาลทหารของประเทศไทยได้เปิดทำการจนถึงเวลากลางคืน ดึกดื่นเที่ยงคืนตีหนึ่ง

เยาวชน นักศึกษา ลูกหลานของชาวบ้านเดินดินธรรมดา 14 คนถูกนำตัวไปที่ศาล

ห้องพิจารณาเปิดไฟสว่างไสวในตอนห้าทุ่ม ขั้นตอนในเวลานั้น คือพนักงานสอบสวนยืนยันที่จะฝากขัง "พลเรือน" ทั้ง 14 โดยคัดค้านการประกันตัวและขออำนาจศาลขัง 12 วัน โดยเหตุผลว่า สอบสวนไม่เสร็จสิ้น

ศาล(หญิง1 ชาย2)ถามว่ามีใครคัดค้านบ้างหรือไม่

ทุกคนคัดค้าน

โรม(รังสิมันต์ โรม)แถลงเป็นคนแรกว่าเค้าเป็นนักศึกษากฎหมายนิติศาสตร์ธรรมศาสตร์จากที่เรียนมาตั้งแต่ในชั้นกฎหมายตรา 3 ดวงจนถึงปัจจุบันหลักที่ยืนอยู่ตลอดมาคือความเป็นธรรม เขากล่าวว่าสิ่งที่เขาทำไม่ผิดเค้าไม่ได้กระทำการใดใดให้เกิดความวุ่นวายหรือกระทำการใดใดไปนอกเหนือเจตนารมณ์ของรัฐธรรมนูญ

เพราะรัฐธรรมนูญมีหลักที่เคารพประชาชนอย่างชัดเจนแม้แต่รัฐธรรมนูญของคสช. ในมาตรา 4 ก็ยังรับรองไว้อย่างชัดแจ้งและการกระทำของเขาเป็นเรื่องของการขับไล่อำนาจเผด็จการไม่ได้เป็นการก่อความวุ่นวายใดใดคสช. นี่แหละเป็นคนที่กระทำความผิดฐานเป็นกบฏเค้าจะไม่ยอมรับอำนาจของศาลทหารต้องขึ้นศาลพลเรือนเท่านั้น

หลังจากนั้น ไผ่ ดาวดิน (จตุภัทร์ บุญภัทรรักษา)ก็ยกมือขอพูด

ไผ่กล่าวว่ากรณีที่เค้าต่อสู้เป็นเรื่องประชาชนมีปัญหาเรื่องทรัพยากรธรรมชาติ เหมืองแร่ ชาวบ้านถูกขับไล่ออกจากป่า ซึ่งเรื่องนี้ประชาชนก็ต่อสู้อยู่ พอคนพวกนี้ออกมาก็เอาคำสั่งทหารมาปราบปรามไรชาวบ้านเพราะฉะนั้นไผ่กับเพื่อนเพื่อนจึงต่อต้านการกระทำของทหารโดยสุจริตมีเหตุผลที่จะทำได้และไม่ได้เป็นความผิด

ศาลถามว่าพูดจบยัง บาส (รัฐพล ศุภโสภณ)ก็ยกมือพูดว่ายังไม่จบ

บาสบอกว่าการจับกุม ไม่ชอบด้วยกฎหมายเพราะมีการใช้กำลังทหารเข้ามาและบันทึกการจับกุมไม่ถูกต้อง

ภายหลังที่ศาลอนุญาตฝากขังคนทั้ง 14 แล้วหลังจากจดรายงานศาลก็ลุกจะออกไป

คนทั้ง 14 ก็ตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันว่า "ขอบคุณครับ!!!"

เมื่อศาลหันหลังเดินออกมีเด็กคนหนึ่งพูดว่าและแล้วคำตัดสินของท่านในวันนี้ก็จะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์

ศาลหันขวับ "ใครพูดอะไร ไหนไปเอาตัวมาซิ" แล้วสห. ก็เข้ามากลุ้มรุมเด็กคนนั้น ตอนแรกเข้าใจว่าจะเอาไปไต่สวนเรื่องละเมิดอำนาจศาล แต่ภายหลังทำไมไม่ทราบถึงได้ถูกส่งตัวกลับเข้ากลุ่ม

เมื่อเสร็จแล้วก็เป็นเวลาเกือบตีสองพอดี

ศาลทหารได้สั่งขังคนในเวลานั้น

บันทึกเรื่องราวไว้เพื่อเป็นความทรงจำ

หมายเหตุ : บันทึกดังกล่าวผู้เขียนได้รับคำบอกเล่าจากทนายความในคดีนี้ รวมทั้งยังขาดความทรงจำคนอื่น