การประท้วงขับไล่รัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งโดยยกเรื่องสถาบันและชาติของพันธมิตรฯในปี 2549 นำมาสู่รัฐประหาร 19 กันยาโดยจงใจ (แกนนำคิดเรื่องนี้มาก่อน)

สิ่งที่ชัดเจนจากเหตุการณ์นั้นก็คือ ทางเดียวที่จะล้มรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งได้ก็คือ การทำรัฐประหารโดยกองทัพ
ในปี 2557 การชุมนุมของม็อบนกหวีดที่นำโดยนายสุเทพ เทือกสุบรรณ นักการเมืองจากพรรคประชาธิปัตย์ ก็รู้แน่แก่ใจว่ารอคอยฟ้าประทานการรัฐประหารให้เหมือนกัน 

คำถามคือ คนที่สนับสนุนม็อบนี้ไม่รู้หรือจะปัดความรับผิดชอบหรือว่า ผลของมันหรือสิ่งที่พวกเขาจะดันให้เกิดคือการทำรัฐประหาร

มาวันนี้ปี 2560 บอกว่า ตอนนั้นชุมนุมเฉยๆ แค่ไล่รัฐบาล แต่ไม่เคยรู้เห็นหรือไม่เคยคิดว่าจะมีรัฐประหาร

เวลานี้บอกว่า เราก็ไม่ชอบเผด็จการ ไม่ชอบรัฐประหาร ฯลฯ

ถ้ายอมรับว่าตัวเองไร้เดียงสาและสายตาสั้นขนาดนั้นก็โอเค แต่คำถามก็คือ ตอนที่เขาต่อต้านรัฐประหารกันในรอบสามปีนี้ มีคนโดนจับและติดคุกมากมายตลอดสามปี พวกคุณไปอยู่ที่ไหนมา ไม่เคยมีการแสดงออกใดๆที่แสดงให้เห็นว่าสนับสนุนผู้ที่ต่อต้านรัฐประหาร แถมอีกหลายคนยังคอยใส่ไฟว่ามีนายใหญ่ยุยง

สิ่งที่น่าแปลกที่สุดก็คือคนที่เคยเชียร์ทหารเหย็งๆมาตลอด มาถึงวันนี้เมื่อโดยกระแสสากลกดดัน กลับมีความพยายาม "ปกปิด" ว่าตัวเองไม่ได้ไม่เอาประชาธิปไตย

ใครๆก็จำได้ว่า ตอนที่นกหวีดชุมนุม แกนนำม็อบพูดบนเวทีอยู่เนืองๆว่าชาวบ้านโง่ คนจนโง่ ไม่ควรมีการเลือกตั้ง ฯลฯ
แต่เวลานี้แกล้งลืมหรอว่าสามปีก่อน ตนเองเคยสนับสนุนและร่วมชุมนุมกับม็อบที่มีความคิดเหยียดหยามและเป็นปฏิปักษ์ต่อคนยากจนและระบอบประชาธิปไตยจนในที่สุดก็เกิดการฉีกรัฐธรรมนูญและชิบหายกันจนถึงวันนี้

การยืนยันตั้งแต่ต้นจนจบว่าตัวเองคิดและทำอะไร รวมถึงการเปิดเผยจุดยืนของตัวเองและอธิบายให้ได้แม้จะมีคนไม่เห็นด้วยเลยมันสำคัญมากต่อการยืนยันหลักการ เราจะเถียงกันเรื่องหลักการไม่ได้เลย ถ้าพูดอย่าง ทำอย่าง แกล้งโง่ บิดเบือน ไม่ซื่อตรง พอโดนกดดันก็บอกไม่เคยทำแบบนั้น ฯลฯ

เพราะการแสดงความรับผิดชอบในอดีต คือการสร้างรากฐานประชาธิปไตยในอนาคต