กวีประชาไท: ตุลา พฤษภา เมษาโหด
ประวัติศาสตร์ ชาติไทย ใส่จารึก
ศิลาสึก หมึกโลหิต ลิขิตเขียน
ความเป็นจริง สิ่งเป็นไป ไม่ควรเปลี่ยน
อย่าผิดเพี้ยน เพื่อหลอกลวง ปวงประชา
เยาวชน ฅนรุ่นหลัง ฟังตระหนัก
ระวังจัก ย้อนรอยย้ำ จำศึกษา
ช่วงเหตุการณ์ ประหัตถ์หาร ที่ผ่านมา
ทั้งตุลา พฤษภา เมษาโหด
ตายเป็นเบือ เหยื่อคือข้า ประชาชน
ฅนฆ่าฅน เพลินพ้นคุก สุขพ้นโทษ
เสียงครวญคราง อย่างโหยหวน ครวญโอยโอด
จงเจาะโสต ประสาทขวัญ ให้ฟั่นเฟือน
ภาพผองเพื่อน ถูกเฉือนเชือด เลือดนองไหล
ชโลมไล้ ในแก้วตา หาได้เลือน
มือเปล่าเปล่า เจ้าคงยัง ชูหวังเตือน
เหมือนสิ้นใจ ไม่เหมือนสิ้น วิญญาณธรรม
กระสุนนั้น วันยื่นยัด ซัดประชา
ดั่งฝนห่า บ้าไล่ฆ่า มารล่ารำ
นั่นน่ะหรือ ถือปืนอยู่ ท่านผู้นำ
คงอิ่มหนำ สำราญสุข สนุกมือ
พลังใด ไม่อาจทน พลประชา
ยืนจังก้า มหาชน ล้นลุกฮือ
แลกชีวิต เพื่อชีวิต ธิฤทธิ์ลือ
เขาคร่าคือ ประชาชน ฅนไทยไท
ผ่านไปแล้ว ในแก้วตา หาได้เลือน
เลือดที่เปื้อน ศพที่เกลื่อน ยังเตือนใจ
วันที่กลัว รัวที่ลั่น ฝันที่ใฝ่
ถึงสิ้นใจ หาได้สิ้น วิญญาณธรรม