เสียงลมภูเขาพัดต้องกิ่งสนหวีดหวิววังเวงยามค่ำ เงาทะมึนกิ่งก้านขยับแกว่งลึกลับน่ากลัว ทว่าแสงไฟที่สาดส่องกระทบพระมณฑปพระธาตุฯ ขับความมืดดูสว่างอบอุ่นดุจพระธรรม ศิษย์ตถาคตเริ่มสวดมนต์แล้ว ศาสนิกชนเปี่ยมศรัทธามากันล้นศาลาแต่ดูไปแล้วเหมือนเพิงไม้ที่สร้างแบบง่ายๆ หลังหนึ่งมากกว่า คำขานรับบาลีสอดแทรกเสียงลมหนักแน่นกังวานผ่านขุนเขาแมกไม้สงบและขรึมขลัง
หลายปีแล้วที่ไม่ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้ นอกจากวันเทศกาลสำคัญทางพุทธศาสนาเราจึงเห็นผู้คนเฮเข้าวัดกันทีหนึ่ง บ้านเมืองแบบสมัยใหม่ที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ หลังยุคพระพุทธเจ้าหลวง วัดกับชาวบ้านดูห่างเหินกันเรื่อยมาและยิ่งไม่ต้องกล่าวนับถึงชุมชนเมืองที่วัดอาจเป็นเพียงสัญลักษณ์สักอย่างทางพิธีกรรมเท่านั้น ความห่างเหินดังกล่าวเหตุผลประการหนึ่งอาจเพราะบรรดาบุตรหลานที่เคยได้ร่ำเรียนสรรพวิชาจากสถาบันสงฆ์ในอดีตต่างพากันเปลี่ยนเส้นทางตามโลกสมัยใหม่ที่ศูนย์กลางการเรียนรู้จำกัดอยู่ที่ "โรงเรียน" และ "มหาวิทยาลัย" เท่านั้น
ปัจจุบันค่านิยมของการศึกษายิ่งไม่ได้อยู่ที่ "ความรู้" หรือ "การใช้ประโยชน์" แต่เป็นเรื่องของภาพลักษณ์เสียส่วนใหญ่ โรงเรียนที่โด่งดังมีชื่อเสียงยิ่งเป็นที่นิยม ระดับคุณค่าของความเป็นมนุษย์เริ่มชี้วัดกันด้วยระดับดีกรีปริญญาและชื่อเสียงของสถาบันการศึกษา ในขณะที่ปากของผู้คนพร่ำบ่นเรียกหาสังคมคุณธรรม ความสัมพันธ์ของคนกับวัดกลับถูกทอดทิ้งเหลือเพียงความรู้สึกจางๆจากอดีตไว้เบื้องหลัง
เสียงพระธรรมก้องกังวาน "วัดพระบรมธาตุดอยผาส้ม" แห่งนี้ จึงทำให้ได้กลับไปสัมผัสถึงบรรยากาศความศรัทธาในพระศาสนาที่ผิดแผกแตกต่างออกไปจากความคุ้นเคย แม้พุทธาสถานจะสถิตย์บนภูสูงตามชื่ออารามก็ตาม แต่กลับยังเป็นศูนย์กลางชุมชนที่รายรอบได้คล้ายดังอดีตกาลย้อนคืน
อีกประการหนึ่ง วัดนี้คล้ายกำลังปฏิรูประบบการศึกษาจึงสร้าง
"โตขึ้นอยากเป็นเกษตรกร เพราะถ้าเราไม่ทำใครจะทำต่อจากพ่อแม่" ปณิธาน ตาสม เด็กชายตัวน้อยกล่าวขึ้นอย่างมีปณิธานตามชื่อทั้งที่ทุกวันนี้เกษตรกรในอำเภอสะเมิงรวมทั้งพ่อและแม่มีหนี้สินติดตัวจากการทำไร่สตรอเบอร์รี่ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะความผูกพันกับวิถีชีวิตอันเรียบง่ายที่พบเห็นได้ทุกวันทำให้เขามีความสุขที่จะเป็นแบบพ่อและแม่
ปณิธาน เลือกที่จะไม่เรียนต่อในเมือง แต่เลือกเข้าเรียนต่อมัธยม 1
ปณิธานให้ดูสมุดเรียนในย่าม มีหน้าหนึ่งที่ครูให้วาดภาพสิ่งที่ประทับใจกับสิ่งที่สะเทือนใจ เขาวาดภาพผลสตรอเบอรี่เป็นลายเส้นปากกาง่ายๆแต่เก็บรายละเอียดสวยงาม ส่วนอีกภาพหนึ่งเป็นสตรอเบอรี่ช้ำๆ ถูกแมลงกัดแทะ ภาพวาดนี้ในสมุดสะท้อนปณิธานในหัวใจเด็กชายคนหนึ่งออกมาอย่างลึกซึ้ง เป็นภาพของความรักความผูกพันกับวิถีชีวิตและสอดคล้องกับความฝันของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง
ปัจจุบัน ใน
จากนั้นช่วงที่ 2 เป็นการก่อร่างสร้างฐาน คือการนำความสนใจจากความรู้ต่างๆ มาหลอมรวมกับจินตนาการ สู่การปฏิบัติการทดลองด้วยตนเอง
บางคนอาจสงสัยเรื่องมาตรฐานทางความรู้ ปณิธาน บอกว่า จะต้องไปสอบวัดระดับความรู้ที่เขตการศึกษาจังหวัดเชียงใหม่เป็นระยะๆ นอกจากนี้ในตารางเรียนรอบสัปดาห์จะมีสองวันเรียนวิชาสามัญเหมือนนักเรียนในหลักสูตรปกติ ส่วนอีกสองวันเรียนเกษตรกับเข้าฐานปฏิบัติงาน และจะต้องมีวันหนึ่งเรียนกับพระอาจารย์ สำหรับสถานที่เรียนนอกจากเรียนที่ศูนย์การเรียนรู้ในชุมชนที่แม่เพ็ญบริจาคที่นามาให้แล้ว บางครั้งก็ไปเรียนตามร่มไม้และแม่น้ำ
แม่เพ็ญเป็นแม่ของฟลุ้ค เพื่อนรุ่นพี่ของปณิธานใน
"เหมือนได้ลูกกลับคืนมา"
แม่ว่าหนึ่งปีที่ผ่านมาฟลุ้คเปลี่ยนแปลงไปมาก มีความรับผิดชอบ และหันมาเอาใจใส่ครอบครัวมากขึ้น ในขณะที่เด็กในวัยเดียวกันเริ่มดื่มเหล้าสังสรรค์กันตามงานเทศกาลต่างๆแล้ว แต่ฟลุ้คหนักแน่นขึ้น แม้จะขอไปเที่ยวกับเพื่อนในงานเหล่านี้บ้างแต่ไม่เคยคิดยุ่งกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
ก่อนหน้านี้ฟลุ้คต้องออกไปเรียนที่อำเภอซึ่งไกลบ้านและไกลตาครอบครัวทำให้ติดเพื่อน หนีโรงเรียน รวมทั้งมีปัญหาชู้สาวจนครูต้องเรียกผู้ปกครองไปพบ ทางโรงเรียนเสนอทางออกให้คนใดคนหนึ่งลาออก แม่จึงนำฟลุ้คกลับมาเข้า ม. 4
"ครูติ" สาวบันฑิตอาสานักแสวงหา
นอกจากนักเรียน บางทีครูเองก็กำลังเรียนรู้ไปด้วยกันพร้อมเด็กๆใน
ครูติเล่าว่าเป็นคนจังหวัดนครปฐมและโตมาในครอบครัวทั่วๆไปที่อยากให้ลูกเรียนสูงๆ จบมามีอาชีพมั่นคง แต่ตอนมัธยมปลายที่บ้านเริ่มให้อิสระมากขึ้น จึงได้ออกไปเที่ยวป่าและออกค่ายของมหาวิทยาลัยบ้าง ต่อมาเธอเรียนต่อมหาวิทยาลัยจนจบคณะเทคนิคการแพทย์ มหาวิทยาลัยมหิดล
"วันแรกที่ได้เข้าไปมหาวิทยาลัยมีเพลงเพื่อชีวิตเป็นเซ็ทเลย อย่างเพลงเพื่อมวลชน เป้าหมายการศึกษา ปีกความฝัน ครูบนดอย เป็นจุดแรกทำให้อยากไปค่าย ต่อมาออกค่ายของชมรมศึกษาและพัฒนาชุมชนปีละครั้งจนเกิดเหตุการณ์สึนามิเกิดเป็นกลุ่ม U - Volunteer ขึ้น เริ่มทำงานเป็นกลุ่มเป็นก้อนเป็นเครือข่าย เจอเพื่อนทั้งธรรมศาสตร์ ศิลปากร หรือราชภัฏ ทำให้มีกำลังใจว่าคนแบบนี้ยังมีมากมาย"
อย่างไรก็ตาม ในช่วงใกล้จบการศึกษาเป็นช่วงที่ติลังเลสับสนระหว่างการทำงานในสายที่เรียนซึ่งแน่นอนว่าได้ค่าตอบแทนสูงและมั่นคงกับสิ่งที่ชอบคือการพัฒนาคน สุดท้ายติเลือกเส้นทางหลังเพราะมองว่าสังคมโหดร้ายขึ้นทุกที ยิ่งคนแก่ขึ้นยิ่งคิดถึงคนอื่นน้อยลง ขณะเดียวกันติก็มุ่งทำงานกับเยาวชนเพราะสามารถสื่อสารได้ง่ายกว่าผู้ใหญ่
ก่อนมาเป็นครู ติทำงานองค์กรพัฒนาเอกชนในรูปแบบค่าย แต่พอทำไปเรื่อยๆจึงเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่ารู้จักชุมชนจริงหรือ เธอจึงเลือกมาที่ชุมชนนี้ภายใต้โครงการบัณฑิตอาสาของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์โดยรับเงินเดือนเพียง 4,000 บาท ซึ่งน้อยมากหากเทียบเงินที่จะได้รับในสายเทคนิคการแพทย์ แต่เธอก็บอกว่าใช้พอ อย่างหนึ่งคือที่นี่สอนให้รู้จักพึ่งตัวเอง อย่างเรื่องซักผ้าหรือล้างจานเธอก็ทำน้ำยาเอนกประสงค์ชีวภาพใช้เองโดยไม่ต้องซื้อ
"หนึ่งปีที่ผ่านมาทำให้คิดว่ากระบวนการพัฒนาจากด้านในเป็นสิ่งสำคัญ เมื่อไหร่ที่เราเจออะไรแล้วมองกลับมาทบทวนที่ตัวเองได้แสดงว่าเราได้เรียนรู้มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ"
ครูติ กล่าวว่า ทำงานกับเด็กต้องปรับตัวเข้ากับเด็กเป็นอย่างแรก พระอาจารย์บอกว่าต้องเป็นทั้งครู เพื่อน และแม่ ซึ่งเป็น 3 สิ่งที่ใหญ่มาก เธอบอกว่าช่วงแรกยากมาก แต่วิธีปฏิบัติธรรมบางอย่างพอช่วยได้ เช่น การคิดสลับขาวดำ คือการคิดว่าในอดีตเคยทำกริยาแบบไหนด้วยอารมณ์แบบไหนกับใคร คิดแบบนี้ทำให้คิดถึงแม่กับครูบ่อยๆ ทำให้คิดได้ว่าเราเคยทำแบบนี้เหมือนกัน รู้สึกว่ากรรมมันตามทัน (หัวเราะ ) เริ่มเข้าใจ และปรับตัวได้ดีขึ้นเรื่อยๆ
"แต่กับชาวบ้านบางครั้งเราต้องการเวลาส่วนตัว คือแรกๆรู้สึกว่าเราอยู่กับชาวบ้านได้ แต่ผ่านไปสัก 4 เดือน เหมือนเวลามันคร่อมระหว่างชาวบ้าน ครู เด็ก ตัวเองและงานที่วัด กว่าจะนอนก็ดึกและต้องการเวลาส่วนตัว แต่พออยู่ๆไปกลับไม่ต้องการเวลาส่วนตัวแล้ว คืออยู่ได้แบบเรื่อยๆ เรากลายเป็นชาวบ้านไปแล้ว" เธอกล่าวและว่า "ปัญหาใหญ่ที่สุดคือปรับตัวกับตัวเอง เวลาเราไม่พร้อมเจอเหตุการณ์ เช่น เช้านี้ต้องตื่นเช้ามาก เมื่อคืนก็เหนื่อย แต่เราต้องมาเจอเด็กซึ่งเราไม่ควรทำอาการเบื่อหรือเหนื่อยใส่เด็กทั้งสิ้น"
ผ่านมาแล้ว 6 เดือน
"ชุมชนอย่าไปคิดว่ามันต้องสวยงาม ดีไปหมด สังคมประกอบด้วยคนหลายส่วนมีทั้งดีและไม่ดี แต่สังคมมันมีชีวิตและเป็นไปของมัน สมดุลที่เคยมีในอดีตกับสมดุลในปัจจุบันมันก็คือสมดุลเหมือนกัน เราแค่กลับไปตามหาว่าอะไรทำให้สิ่งเหล่านี้มันเปลี่ยน
"ไม่เคยคิดอยากกลับบ้าน แค่รู้สึกว่ามันเหนื่อยได้ มันท้อได้ แต่ถ้าเราไม่ทำต่อ อุดมการณ์หรือความคิดที่เราคิดว่าพัฒนาคนหรือเยาวชนได้จะสูญหายไป ความท้อมันเกิดได้แต่เราจะพิสูจน์ความเชื่อของเราจริงๆได้อย่างไร" ครูติกล่าวบนเส้นทางแห่งการเรียนรู้และแสวงหาของหนุ่มสาวที่คงหลงเหลืออยู่เพียงไม่กี่คนในห้วงเวลานี้
"พระอาจารย์สรยุทธ" นักพัฒนาจากแดนสงฆ์
"ดอยผาส้ม" เป็นภูสูงกว่า 1,200 เมตรและห่างไกลความเจริญ มองไปรอบๆรายล้อมด้วยภูลูกอื่นๆ ข้างบนลมหนาวยังพัดเฉื่อยฉิวแม้จะเข้าหน้าร้อนและใบไม้ข้างล่างเริ่มแห้งกรอบแล้วก็ตาม ห่างเชิงเขาออกไปเล็กน้อยมีถนนตัดผ่าน เป็นเส้นทางไปมาระหว่าง 2 หมู่บ้านเล็กๆ ถนนเส้นนี้แยกมาจากอำเภอสะเมิง จังหวัดเชียงใหม่ ราว
บนยอดดอย มีพระธาตุเก่าที่สร้างตั้งแต่สมัยครูบาศรีวิชัย หากไปกราบสักการะเมื่อ 5 ปีก่อนคงเห็นเพียงเจดีย์รกครึ้มกลางดงหญ้า แม้ยังตั้งตรงตระหง่านไม่ทรุดเอียงแต่ก็ทรุดโทรมด้วยอิฐปูนกะเทาะลอกร่อนคล้ายปราศจากการดูแลมานานปี แต่บังเอิญที่ "พระสรยุทธ ชยปัญโญ" พระอาจารย์หนุ่มศิษย์หลวงพ่อทูล ขิปฺปปญฺโญ แห่งวัดป่าบ้านค้อ จังหวัดอุดรธานีจรผ่านมาปฏิบัติธรรมใกล้ๆหมู่บ้านพอดี
"ตอนแรกตั้งใจมาปฏิบัติธรรมที่นอกหมู่บ้านไม่คิดว่าจะมาทำอะไร แต่เห็นพระธาตุเก่าก็สลดใจ เลยชวนคนช่วยกันทำ บางคนก็ถวายแมคโครมาทำถนน ตอนนั้นปี 2548 ทำๆไปไม่มีงบประมาณก็ต้องหยุด แต่ข่าวกระจายไปทุกหมู่บ้านคนก็มาช่วยกันแบกหิน แบกทรายกัน"
ปัจจุบันพระธาตุเก่าได้รับการบูรณะด้วยแรงศรัทธา มีพระมณฑปสวยงามครอบอีกชั้น ปลายปีนี้น่าจะสามารถยกฉัตรขึ้นพระมณฑปได้ งานก่อสร้างถือว่าสิ้นสุดลง แต่สำหรับงานสร้างธรรมมะให้สถิตสถานถาวรในหัวใจผู้คนในฐานะศิษย์ตถาคตคงเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
หลังทำงานร่วมกับชาวบ้านมาแรมปี พระอาจารย์สรยุทธ์เริ่มมองเห็น "ทุกข์" ที่แฝงเร้นในแววตาเศร้าสร้อย เกษตรกรสตรอเบอรี่ทุกคนแบกหนี้มากมายเอาไว้บนบ่า เป็นวงจรปัญหาเดิมๆที่ไม่แตกต่างไปจากชุมชนเกษตรที่ปลูกพืชเชิงเดี่ยวแห่งอื่นๆในประเทศ คือต้นทุนที่สูงขึ้นเรื่อยๆจากดอกเบี้ยเป็นวงรอบเหมือนงูกินหาง มีทั้งหนี้ในระบบส่วนของธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์และหนี้นอกระบบที่กู้มาใช้หนี้ในระบบอีกทอดหนึ่ง ยังไม่รวมถึงค่าปุ๋ย ค่าสารเคมีที่แพงขึ้นเรื่อยๆในขณะที่ดินก็เสื่อมลงเรื่อยๆเช่นกัน
"ยิ่งถ้ามีลูกก็เตรียมมีหนี้ได้เลย" พระอาจารย์กล่าวถึงอีกชั้นหนึ่งของโครงสร้างปัญหา การศึกษาในระบบปัจุจุบันมีต้นทุนที่สูง แต่ไม่สามารถนำกลับมาทำงานได้จริงในชุมชนเลย พระอาจารย์สรยุทธจึงเริ่มมองหาหลักสูตรการศึกษาที่เหมาะกับชุมชนเกษตรกรรมและเริ่มวางรากฐานให้เป็นรูปธรรม
พระอาจารย์ กล่าวว่า เริ่มต้น
"ทดลองลองผิดลองถูกมามาก
"เด็กแต่ละคนมีปัญหาคนละอย่าง ตอนนี้รู้ทางคือไม่ทรีตเด็กเป็นเด็ก ถ้าคิดว่าชั้นเป็นครู เธอเป็นเด็ก ทำหน้าที่รับคำสั่งอย่างเดียว แบบนั้นไม่ได้ มันเหมือนคนพิการแบมือขอทาน ครูจึงไม่สั่งแต่ใช้การคุยเยอะ การสั่งถึงเอามีดจ่อคอเด็กก็ไม่ทำเพราะเขาไม่มีส่วนร่วมแต่ตอนนี้ปั้นกระบวนการให้มีส่วนร่วม"
พระอาจารย์กล่าวอีกว่าได้ทำการทดสอบว่าใครถนัดอะไร บางคนชอบวาด บางคนชอบถ่ายรูป บางคนชอบร้องเพลง ใครชอบอะไรก็สอนกันตัวต่อตัว เด็กก็ทำได้ดี เรียนรู้เร็วไม่เบื่อ
"พยายามให้เด็กมีความสุขกับการเรียน ทำกิจกรรมที่ชอบ สนใจ ความสัมพันธ์กับครูแนบแน่น ดุหรือตีก็ไม่ว่า เด็กมีความเกรงใจกันมากขึ้น พูดก็เชื่อ อย่างทำงานรวมเรื่องการทอดกล้วย คนชอบเพลงให้แต่งเพลงทอดกล้วย คนวาดก็ให้วาดรูป แล้วก็ให้คิดโครงการเอาไปขาย รูปและเพลงก็เอาไปใช้เป็นส่วนประกอบ"
หลักสูตร
ทั้งนี้ ชุมชนเกษตรกรรมต้องมีแหล่งน้ำเป็นทุนสำคัญจึงขับเคลื่อนแนวคิดการอนุรักษ์ทรัพยากร มีการทำฝายชะลอน้ำแบบชาวบ้านในหลายจุดตามแนวพระราชดำริเพราะเชื่อว่าการสร้างฝายเล็กๆหลายฝายมีประโยชน์กว่าการสร้างฝายใหญ่ฝายเดียว ปัจจุบันเริ่มมีวังน้ำเกิดขึ้น นอกจากนี้ ชุมชนจะต้องพึ่งตัวเองให้ได้ ที่นี่เริ่มปรับตัวเข้าสู่การทำการเกษตรแบบอินทรีย์โดยให้ทดลองปลูกลงไปในแปลงปกติ นักเรียนบางคนไปขอแบ่งแปลงเกษตรพ่อแม่มาทดลองทำเกษตรอินทรีย์เอง นอกจากนี้มีการทำน้ำยาอเนกประสงค์ด้วยเทคโนโลยีชีวภาพและขยะวิทยา การทำน้ำหมัก การทำฮอร์โมนต่างๆ ยาขับไล่แมลง ในด้านพลังงานทดแทนเริ่มปลูกทานตะวันแซมไปตามไร่สตรอเบอร์รี่และหนีบน้ำมันเอง หลักสูตรและการปฏิบัติงานของเด็ก
"การศึกษาที่ให้กู้เรียนไปเรื่อยๆแต่มีหนี้ตั้งแต่เริ่มต้นไม่มีความสุขหรอก ถ้าเรียนฟรีน่าจะให้เรียนมหาวิทยาลัยฟรีด้วย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าฟรีหมดแล้วจะดี เหมือนอย่างคิวบา บราซิล ให้เรียนมหาวิทยาลัยฟรีเลยจบหมอ จบวิศวะเต็มไปหมด แต่ไม่มีงานทำ เป็นเพราะไม่ได้ดู Demand/Supply ประเทศไทยนั้นต้องการผู้ผลิตอาหาร อนาคตประเทศนี้จะขาดผู้ผลิตอาหาร เพราะประเทศนี้สร้างแต่คนมีปริญญา อาชีพเกษตรถูกดูถูก" พระอาจารย์วิจารณ์แนวทางจัดการศึกษาของรัฐทั้งยังบอกอีกว่า "อาตมาเรียนมาก่อนเลยเห็นโทษ การเรียนระบบปัจจุบันเหมาะกับคนบางกลุ่มเท่านั้น นำมาใช้ 100 % ไม่ได้ "
พระอาจารย์ กล่าวว่า ประสบการณ์สมัยทำงานทางโลกทำให้เห็นว่า แท้จริงแล้วระบบตลาดหลักทรัพย์เป็นระบบที่ชั่วช้ามาก และบริษัทข้ามชาติจะใช้ระบบนี้ซึ่งเกี่ยวกับผู้ถือหุ้นจึงต้องหาวิธีลงทุนให้ได้กำไรที่สุด
"มันเหมือนเครื่องดูดฝุ่นจะดูดของชุมชนเข้ากลางหมด มันดูดทรัพยากรคนอื่นหมดไว้ที่มันคนเดียว ไม่มองไกล ปลาใหญ่กินปลาเล็กกินจนหมดสุดท้ายก็มากินหางตัวเอง ดูดจนสุดท้ายเหลือแต่หิน" พระอาจารย์กล่าวด้วยว่าวิกฤติเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นทั่วโลกก็เป็นตัวอย่างหนึ่ง
"นิสัยคนเราไม่เหมือนกันบางคนต้องการอยู่ในเมืองก็ให้อยู่ไป แต่ขอทางเลือกให้คนที่อยากอยู่ในชนบทด้วย ปัจจุบันมันไม่มีทางเลือกนี้ การศึกษาลากคนเข้าส่วนกลางหมดไม่เปิดช่องอื่นเลย บางคนบอกเรียนอาชีพก็ให้ไปเรียนอาชีวะสิ แต่เรียนอาชีวะอะไรบ้างที่นำกลับมาประกอบอาชีพที่บ้านได้ ระบบการเรียนตอนนี้ไม่ได้เรียนเพื่อกลับมาท้องถิ่น แต่เรียนเพื่อไปของานทำ"
ท่านมองว่า ท้องถิ่นเองจำเป็นต้องถูกพัฒนาให้เข้มแข็ง แม้จะอยู่แบบชนบทก็ต้องไปให้ทันโลก คือไฮเทคได้ มีศูนย์คอมพิวเตอร์ได้ อย่างในประเทศตะวันตก เช่น ลอนดอนหรือปารีสในตัวเมืองฟุ้งเฟ้อมาก แต่ถ้าออกไปนอกเมืองหน่อย บรรยากาศจะเป็นอีกแบบไปเลย เป็นป่า เป็นชนบทเก่าแก่ เขาทำหน้าที่ผลิตอาหารส่งเมือง มีวัวแต่ก็มีอินเตอร์เน็ท ความทันโลกเป็นสิ่งจำเป็น แต่จุดเด่นของชุมชนคือการพึ่งตนเองและต่อรองได้ หลักสูตร
"เกษตรอินทรีย์ถ้าลูกไม่ทำต่อมันก็เจ๊ง ผลสรุปสุดท้ายก็คือขายที่ดินอยู่ดี" ศิษย์ตถาคตผู้นี้กล่าวทิ้งท้ายไปยังสาธุชนทั้งหลาย...
ประวัติพระอาจารย์สรยุทธ ชยปญฺโญ พระอาจารย์ "หลักสูตรในฝันครอบครัวก็ภาคภูมิใจ ตอนนั้นมีกระแสไม่หมอก็วิศวะ พี่ชายก็เรียนหมอศิริราช แต่ละคนเรียนพิเศษ ติวเข้ม เอ็นทรานซ์ ญาติพี่น้องก็อย่างนี้ทั้งนั้น เรียนจบแล้วไม่รับปริญญาไปเรียนต่ออเมริกาเลย" ท่านกล่าวว่า จบมาด้วยเกรด 3.5 และจบปริญญาโทด้านวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยสแตมฟอร์ดโดยใช้เวลาเพียงปีเดียว "จบมาทำงานก่อน ตอนหางานบางบริษัทเห็นเราจากตอนสัมภาษณ์แล้วไม่สน เพราะเราอยากจะทำประโยชน์ให้สังคมด้วย แต่เขาสัมผัสได้ว่าความกระหายในการทำกำไรของเราไม่พอก็ไม่รับ เขาหาคนโลภจัดร่วมเป็นร่วมตายกับเขา เขารู้เราไม่มีไฟกระหาย เราไปได้งานที่ World Bank" แต่ทำได้สักพักก็เปลี่ยนงานอีกครั้งเพราะรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนหอคอยคอยวางแผนแต่ไม่ได้สัมผัสกับผู้คนจริงๆ ไม่ได้เห็นผลสรุปเชิงประจักษ์ด้วยตาตัวเอง จึงเปลี่ยนไปทำให้บริษัทสายการบินฟินิกซ์ ที่อริโซน่า พระอาจารย์กล่าวว่า ช่วงนี้เองที่เริ่มมองเห็นความไม่เที่ยงของชีวิตจากเจ้านาย ก่อนเกิดเหตุการณ์ 911 บริษัทมีผลกำไรสูงมาก เจ้านายมีรถทุกยี่ห้อ สร้างบ้านใหญ่โต มีปาร์ตี้ทุกวันศุกร์ แต่หลังเหตุการณ์เริ่มเกิดวิกฤติจนต้องปลดคนงาน เจ้านายเปลี่ยนจากคนยิ้มแย้มกลายเป็นคนหน้าอมทุกข์ ส่วนตัวเองแม้ไม่ได้ถูกปลดออกแต่ต้องแบกงานแทนเพื่อนอีก 2 คน ต่อมา ภายหลังพระอาจารย์ได้พบกับหลวงพ่อทูล ขิปฺปปญฺโญ ที่อเมริกา ซึ่งก่อนหน้านี้เคยได้อ่านหนังสือธรรมมะของท่านมาก่อน 2 เล่ม คือ "ทวนกระแส" กับ "สัมมาทิฏฐิ" และฝึกทำสมาธิเป็นประจำ หลวงพ่อทูลเทศน์ให้ฟังเรื่องสมาธิ จึงเริ่มคิดที่จะบวช หลังผ่านด่านทดสอบจิตใจหลายอย่าง ปลดสิ่งที่เคยผูกมัดทางจิตใจได้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องรูปลักษณ์หน้าตาของสตรี ปล่อยวางในหน้าที่การงานแล้วลาออกเมื่ออธิบายให้ทางบ้านเข้าใจแล้วจึงได้บวชและศึกษาพระธรรมที่วัดป่าบ้านค้อ จังหวัดอุดรธานี นอกจากโครงการ |
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)