เราต่างถือสัจจะคนละชุด

อุดมการณ์ยื้อยุด ณ จุดผ่าน

นั่น คนจนที่ก้าวล้ำจากตำนาน

เลือกความจริงอีกด้านมานานแล้ว

 

ด้านที่เธอดูแคลนว่าขลาดเขลา

ค่อยค่อยผลักรุนเราเข้าหลังแถว

อุดมคติถอยร่นจนสุดแนว

เขาแน่แน่ว ใครยัง ขังตัวเอง

 

ขังความจริงในกรอบความรอบรู้

ทฤษฎีโหว่รูอยู่คร่ำเคร่ง

เมื่อมวลชนเลือกข้างจึงคว้างเคว้ง

ปลุกเร้าวังเวงในเพลงร้อง

 

คือแสงดาวศรัทธาแห่งสาธารณ์

ที่ขับขานเคลิ้มไหวในความพร่อง

ใช่หรือไม่ มีชนชั้นบนครรลอง

ต่างสังกัดและครอบครองเป็นของตัว

 

คล้ายเคียงข้างผู้แพ้ แต่ไม่ใช่

สถานะใครอยู่ไกลไปอีกขั้ว

มีกันชนกั้นรอบเป็นขอบรั้ว

จะดีชั่วอย่างไร ไม่หิวตาย

 

จึงมิอาจยกระดับการรับรู้

ถึงความหมายต่อสู้ของผู้พ่าย

ที่ต่อรองและเดิมพันอันตราย

บนโอกาสที่ไม่คล้ายเคยได้รับ

 

ในนามนายหน้าค้าความฝัน

หวังโรมรันความทุกข์เศร้าเข้ามุมอับ

กลับล้าหลังมวลชนจนลิบลับ

เมื่อลูกค้าไม่รับความหวังดี

 

ร้อนที่หวังผ่อนเพลายิ่งเร่าร้อน

ทุกข์ก็ยิ่งทบซ้อนไม่ผ่อนคลี่

เพียงความเคลื่อนไหวในบทกวี

ไม่พอเพียงจะบ่งชี้และปลุกเร้า

 

ต่างเอ่ยอ้างประชาชนจนคอแห้ง

กู่วาทะสำแดงอยู่อย่างเก่า

ประหนึ่งว่าความจริงนั่นนิ่งเนา

แท้ลื่นไหลทบเท่า-ไม่เข้ากัน

 

แค่ดูแคลนทฤษฎีที่แตกต่าง

หรือตีความอำพรางอย่างหวาดหวั่น

เลือกเด็ดทิ้งจัดวางเป็นบางอัน

ที่เลือกแล้วใช่เท่าทันเสียเมื่อไร

 

คล้ายสาปส่งทุนทั้งปวงด้วยพวงหรีด

แต่ซบอกทุนจารีตไม่หวั่นไหว

ยูโทเปียที่ร่ำร้องจึงพร่องไป

เกลียดตัวกินไข่ไม่รู้ตัว

 

หลงทางบนสายพานการผลิต-

วาทกรรมวิปริตอยู่ถ้วนทั่ว

ว่าเลือกตั้งผูกขาด-น่าหวาดกลัว

จึงเคลื่อนไหวข้ามหัวประชาชี

 

ขึ้นขย่มตราชูราวผู้ชนะ

แท้เพื่อผลักภาระแล้วผละหนี

ความรุนแรงที่แสร้งชังยังอยู่ดี

แค่เปลี่ยนที่ กลับหัว-ตัวละคร

 

จึงใครกลายเป็นนายหน้าผู้ล้าหลัง

ที่ชิงชังปวงประชากว่าครึ่งค่อน

ความยุติธรรมระเนระนาดและขาดตอน

ใครต่างร่วมลิดรอน อยู่ก่อนแล้ว!  

 

หมายเหตุ: ปรับแก้และคัดมาบางส่วนจากงานที่เขียนไว้เมื่อปี 2552